Een kleine flits in mijn herinnering:
aan het begin van de repetitieperiode maakte ik wel eens het vergelijk met een stel kinderen dat een verhaal gaat spelen:
dan ben ik Tonda en jij Lyschko en dan......
Zondag na de voorstelling op en rond de belt van de molen waren de kinderen van de spelers en van de bewoners aan het spelen:
dan ben ik Tonda en jij Lyschko en dan......
De nieuwe generatie staat al klaar.
dinsdag 20 september 2011
maandag 19 september 2011
Afscheid van de molen
Ik zit op m'n werk. Een beetje brak. Een beetje onwezenlijk.
Gisteren de laatste voorstelling van de Meester van de Zwarte Molen.
Stoelen bij moeten zetten. Aan reserveringen was het al uitverkocht. En er stonden nog zo'n 20 mensen te wachten.
Het weer was prachtig. Donder en bliksem waren voorspeld, maar we zaten gewoon in de zon.
De hele ploeg wilde weer o zo graag. Niet teveel geluld over de laatste keer. Eerst "SPELEN". Het devies van dit jaar. En dat hebben ze weer gedaan. Een staande ovatie.
Daarna de tranen.
Bij spelers en regisseur omdat het afgelopen was.
Bij moeders die zo trots was op haar zoon.
Bij manlief die zo trots was op zijn vrouw.
Bij dochter die zo trots was op haar vader.
Bij toeschouwers die geraakt werden door het stuk.
Bij zus die vond dat pa en ma het ook hadden moeten zien (hebben ze lekker toch. Van daarboven. Wie denk je dat het goede weer gestuurd heeft!)
En bij anderen die bij anderen tranen zagen.
Wat hebben we een mooi seizoen gehad. Niet alleen stond er een schitterend stuk bij een schitterende molen bij schitterende mensen. Ook de weg daarnaartoe is een mooie reis geweest.
Met alle neuzen dezelfde kant op. Van zowel spelers, decor, kleding, grime, requisieten, productie en iedereen die zich betrokken voelde bij Spelenderwijs. De band is weer sterker geworden. Misschien is dat wel de belangrijkste winst van dit jaar.
Wij zijn geen profs, wij hebben een hobby die onze passie is. Bij de een wat meer, bij de ander iets minder. Voor ons moet toneelspelen geen lijden zijn, maar plezier. En natuurlijk mag dat wel eens moeite kosten. Na een voetbalwedstrijd ben je ook kapot.
En nu het zwarte gat. Wat in 9 maanden is opgebouwd en een prachtig kind is geworden, moeten we de komende week weer af gaan breken. Het decor moet uit elkaar gehaald en naar de appelboer terug. De kleding moet in de kast (althans gedeeltelijk). De tekstboeken gaan op de plank. De instrumenten krijgen even rust. De penningmeester maakt de kas op. De regisseur gaat in zijn luie stoel zitten met een wijntje en een sigaar. Eerst kicken, dan afkicken.
Gelukkig krijgen we daar een redelijke periode voor. Komende zondag mogen we nog even zingen bij en in het kasteel. Dan hebben we nog de evaluatie en de uitnodiging om bij het Laagland naar hun kindje te komen kijken.
Dus nee, dit is nog niet het einde van dit blog. Dat stellen we lekker even uit.
Voor ons geen cold turkey.
Maar alvast wel: iedereen bedankt.
Voor het vertrouwen, de inzet, het spelplezier en bovenal: het kameraadschap!
Blijf spelen!
Jullie regisseur
Gisteren de laatste voorstelling van de Meester van de Zwarte Molen.
Stoelen bij moeten zetten. Aan reserveringen was het al uitverkocht. En er stonden nog zo'n 20 mensen te wachten.
Het weer was prachtig. Donder en bliksem waren voorspeld, maar we zaten gewoon in de zon.
De hele ploeg wilde weer o zo graag. Niet teveel geluld over de laatste keer. Eerst "SPELEN". Het devies van dit jaar. En dat hebben ze weer gedaan. Een staande ovatie.
Daarna de tranen.
Bij spelers en regisseur omdat het afgelopen was.
Bij moeders die zo trots was op haar zoon.
Bij manlief die zo trots was op zijn vrouw.
Bij dochter die zo trots was op haar vader.
Bij toeschouwers die geraakt werden door het stuk.
Bij zus die vond dat pa en ma het ook hadden moeten zien (hebben ze lekker toch. Van daarboven. Wie denk je dat het goede weer gestuurd heeft!)
En bij anderen die bij anderen tranen zagen.
Wat hebben we een mooi seizoen gehad. Niet alleen stond er een schitterend stuk bij een schitterende molen bij schitterende mensen. Ook de weg daarnaartoe is een mooie reis geweest.
Met alle neuzen dezelfde kant op. Van zowel spelers, decor, kleding, grime, requisieten, productie en iedereen die zich betrokken voelde bij Spelenderwijs. De band is weer sterker geworden. Misschien is dat wel de belangrijkste winst van dit jaar.
Wij zijn geen profs, wij hebben een hobby die onze passie is. Bij de een wat meer, bij de ander iets minder. Voor ons moet toneelspelen geen lijden zijn, maar plezier. En natuurlijk mag dat wel eens moeite kosten. Na een voetbalwedstrijd ben je ook kapot.
En nu het zwarte gat. Wat in 9 maanden is opgebouwd en een prachtig kind is geworden, moeten we de komende week weer af gaan breken. Het decor moet uit elkaar gehaald en naar de appelboer terug. De kleding moet in de kast (althans gedeeltelijk). De tekstboeken gaan op de plank. De instrumenten krijgen even rust. De penningmeester maakt de kas op. De regisseur gaat in zijn luie stoel zitten met een wijntje en een sigaar. Eerst kicken, dan afkicken.
Gelukkig krijgen we daar een redelijke periode voor. Komende zondag mogen we nog even zingen bij en in het kasteel. Dan hebben we nog de evaluatie en de uitnodiging om bij het Laagland naar hun kindje te komen kijken.
Dus nee, dit is nog niet het einde van dit blog. Dat stellen we lekker even uit.
Voor ons geen cold turkey.
Maar alvast wel: iedereen bedankt.
Voor het vertrouwen, de inzet, het spelplezier en bovenal: het kameraadschap!
Blijf spelen!
Jullie regisseur
zondag 18 september 2011
Vlak voor de laatste
Zondag 18 september, begin van de middag.
Zo dadelijk weer naar de molen voor de laatste voorstelling.
Dreigende wolken, maar buienradar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Vandaag een vol huis.
Vorige week zondag, de tweede voorstelling, zat het ook vol. Weer een goede voorstelling gezien, maar niet zo goed als de première. Het begon al met twaalf in plaats van elf zakken op de belt. Iemand die zich in zijn eigen naam versprak. En omdat het gevoel goed was en het vertrouwen groot, werd er steeds meer op het publiek gespeeld. Dat vindt het publiek leuk. Maar het maakt de voorstelling zwakker. De focus ligt niet meer goed, het beeld staat op onscherp.
En al heb je als regisseur officieel de voorstelling uit handen gegeven, toch kriebelt het om dat voor de volgende voorstelling nog recht te trekken.
Afgelopen woensdag hadden we nog even een bijeenkomst om het Italiaantje te doen. En die heb ik aangegrepen om toch nog een aantal dingen met de groep op te nemen. Uiteindelijk zijn het geen nieuwe dingen, we hebben ze al eerder (en beter) in repetities gedaan.
Geprobeerd om het niet "te groot" te maken. Immers, de voorstelling van zondag was absoluut goed. Maar waarom niet beter als het nog beter kan?
Gisteren kwam ik bij de molen en het voelde goed. Ik werd door deze en gene aangesproken dat ze erover nagedacht hadden en gingen proberen het besprokenen ook toe te passen. Er was weinig voor nodig om ze gefocust te krijgen. Dat waren ze al.
Het eerste gedeelte ging weer geweldig. Ze waren nauwelijks op foutjes te betrappen. Het liep vloeiend in elkaar over. We hadden een goedlachs publiek, dat gewoon vroeg om een lach. En het knappe is, dat de spelers er niet instonken. Ze hebben hem niet gegeven. De Meester kleurde zijn teksten in meer kleuren als voorheen. Het "alleen maar schreeuwen" was eraf. Hij had maar met zijn pink hoeven te bewegen en het publiek had hem een lach geschonken. Maar hij deed het juist niet. Wat een mooie spanning gaf dat.
En dan na de pauze. De Kantorka en Krabat gaven elkaar de tijd en de ruimte om ook echt verliefd te spelen. De Meester was klein waar hij klein moest zijn. En groot waar hij groot moest zijn. Juro en Krabat speelden schitterend, al ging de tekst anders als in het boek. Maar ze speelden zo gemakkelijk en naturel door, dat waarschijnlijk alleen ik wist dat het eigenlijk anders moest. Het was een genot om naar te kijken.
Ik heb wel vaker dat na zo'n stuk mij even de tranen in de ogen schieten. Omdat het zo mooi is. Omdat het gelukt is. Omdat ik zo trots ben. Eén keer slikken en dan is het weg.
Gisteren niet. Gisteren werd ik naar voren geroepen als regisseur en iedereen heeft het mogen zien. Ik was diep ontroerd. Wat is het op zo'n moment toch mooi om regisseur te mogen zijn.
De zon breekt weer even door. Ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn. Want ze verdienen het, mijn spelers, om nog één keer te mogen schitteren.
Zo dadelijk weer naar de molen voor de laatste voorstelling.
Dreigende wolken, maar buienradar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Vandaag een vol huis.
Vorige week zondag, de tweede voorstelling, zat het ook vol. Weer een goede voorstelling gezien, maar niet zo goed als de première. Het begon al met twaalf in plaats van elf zakken op de belt. Iemand die zich in zijn eigen naam versprak. En omdat het gevoel goed was en het vertrouwen groot, werd er steeds meer op het publiek gespeeld. Dat vindt het publiek leuk. Maar het maakt de voorstelling zwakker. De focus ligt niet meer goed, het beeld staat op onscherp.
En al heb je als regisseur officieel de voorstelling uit handen gegeven, toch kriebelt het om dat voor de volgende voorstelling nog recht te trekken.
Afgelopen woensdag hadden we nog even een bijeenkomst om het Italiaantje te doen. En die heb ik aangegrepen om toch nog een aantal dingen met de groep op te nemen. Uiteindelijk zijn het geen nieuwe dingen, we hebben ze al eerder (en beter) in repetities gedaan.
Geprobeerd om het niet "te groot" te maken. Immers, de voorstelling van zondag was absoluut goed. Maar waarom niet beter als het nog beter kan?
Gisteren kwam ik bij de molen en het voelde goed. Ik werd door deze en gene aangesproken dat ze erover nagedacht hadden en gingen proberen het besprokenen ook toe te passen. Er was weinig voor nodig om ze gefocust te krijgen. Dat waren ze al.
Het eerste gedeelte ging weer geweldig. Ze waren nauwelijks op foutjes te betrappen. Het liep vloeiend in elkaar over. We hadden een goedlachs publiek, dat gewoon vroeg om een lach. En het knappe is, dat de spelers er niet instonken. Ze hebben hem niet gegeven. De Meester kleurde zijn teksten in meer kleuren als voorheen. Het "alleen maar schreeuwen" was eraf. Hij had maar met zijn pink hoeven te bewegen en het publiek had hem een lach geschonken. Maar hij deed het juist niet. Wat een mooie spanning gaf dat.
En dan na de pauze. De Kantorka en Krabat gaven elkaar de tijd en de ruimte om ook echt verliefd te spelen. De Meester was klein waar hij klein moest zijn. En groot waar hij groot moest zijn. Juro en Krabat speelden schitterend, al ging de tekst anders als in het boek. Maar ze speelden zo gemakkelijk en naturel door, dat waarschijnlijk alleen ik wist dat het eigenlijk anders moest. Het was een genot om naar te kijken.
Ik heb wel vaker dat na zo'n stuk mij even de tranen in de ogen schieten. Omdat het zo mooi is. Omdat het gelukt is. Omdat ik zo trots ben. Eén keer slikken en dan is het weg.
Gisteren niet. Gisteren werd ik naar voren geroepen als regisseur en iedereen heeft het mogen zien. Ik was diep ontroerd. Wat is het op zo'n moment toch mooi om regisseur te mogen zijn.
De zon breekt weer even door. Ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn. Want ze verdienen het, mijn spelers, om nog één keer te mogen schitteren.
zaterdag 17 september 2011
De première (10 sep 2011)
Het is zo ver.
Het is niet meer van mij.
Het is van de spelers.
Ik heb mijn camera meegenomen. Ik moet wat te doen hebben. Er wordt gegrimeerd. Er wordt ingezongen. Men concentreert en focust zich. Ik bemoei me hier en daar met zaken rondom. Ik maak wat foto's.
Een half uur voor tijd spreek ik mijn spelers en medewerkers toe. Ik heb voor iedereen een toi-toi-toi en -zoals beloofd- een nieuwe spreuk op mijn t-shirt.
Een kwartier voor tijd moeten alle helpers de ring uit. Nog een paar laatste woorden aan de spelers, de group-hug en dan zoek ik een plaatsje aan de rand. Zitten kan ik niet. Grotendeels sta ik en maak foto's.
Wat de generale repetitie op woensdag al beloofde, wordt nu waargemaakt. Iedereen staat scherp, iedereen is gefocust. Première-spanning wordt omgezet naar spel.
We hebben schitterend weer.
En we hebben een schitterende voorstelling.
De reacties van het publiek zijn overweldigend.
Een droom wordt werkelijkheid.
Ik ben regisseur.
Het is niet meer van mij.
Het is van de spelers.
Ik heb mijn camera meegenomen. Ik moet wat te doen hebben. Er wordt gegrimeerd. Er wordt ingezongen. Men concentreert en focust zich. Ik bemoei me hier en daar met zaken rondom. Ik maak wat foto's.
Een half uur voor tijd spreek ik mijn spelers en medewerkers toe. Ik heb voor iedereen een toi-toi-toi en -zoals beloofd- een nieuwe spreuk op mijn t-shirt.
Een kwartier voor tijd moeten alle helpers de ring uit. Nog een paar laatste woorden aan de spelers, de group-hug en dan zoek ik een plaatsje aan de rand. Zitten kan ik niet. Grotendeels sta ik en maak foto's.
Wat de generale repetitie op woensdag al beloofde, wordt nu waargemaakt. Iedereen staat scherp, iedereen is gefocust. Première-spanning wordt omgezet naar spel.
We hebben schitterend weer.
En we hebben een schitterende voorstelling.
De reacties van het publiek zijn overweldigend.
Een droom wordt werkelijkheid.
Ik ben regisseur.
vrijdag 16 september 2011
de doorloopweek (5 t/m 8 sep)
En dan komt het erop aan.
Maandagavond: mooi weer.
Het gedeelte voor de pauze schrijf ik weer een aantal bladzijdes vol met aantekeningen.
We doen er ongeveer een uur over, net als zaterdag.
In de pauze nemen we al die aantekeningen door.
Daarna verder met het tweede gedeelte. Voor sommigen lastig, omdat ze zoveel informatie in de pauze hebben meegekregen. Nu wat vakaer moeten onderbreken. Het tweede gedeelte loopt nog niet. Er zijn nog geen automatismes. We doen er zo'n 50 minuten over.
Na dit gedeelte weer alle aanwijzingen doorgenomen. En daarna opgeruimd.
We hebben het gehaald. De eerste echte doorloop hebben we alles doorgespeeld.
Tekst is niet meer zo zeer het probleem. Wel nog steeds de vele logistiek en de scène-wisselingen. Vooral naar het einde vloeit de concentratie weg.
Nu pas wordt het sommige spelers echt duidelijk dat ze een vol uur vrijwel achter elkaar op het toneel staan en de veiligheid van het tekstboek er niet is.
Dinsdagavond: regen.
Heel gemeen zeg ik dat ik daarmee blij ben, want dan weten we ook eens hoe het is om in de regen te spelen. We beginnen weer van voren af aan. Ik heb me voorgenomen vooral te kijken en niet teveel aantekeningen te maken. Het gaat nu vooral om automatiseren en vertrouwd raken met de flow van het stuk. Ik begin onder de paraplu op mijn stoel, maar al snel vind ik dat ik solidair moet zijn met mijn doorweekte spelers en sta ook ik in de regen te kijken naar (en te genieten van) hetgeen me voorgeschoteld wordt. Tussendoor (bij een van de weinige breaks) gevraagd of men door wil gaan. Wat een bikkels! Ze zeggen ja. Maar dan slaat het noodlot toe. Net voor de pauze, tijdens het feestlied, glijdt één van de spelers in het donker uit op de belt, uit het zicht van iedereen. Een paar minuten ligt ze daar in het donker voordat ze wordt ontdekt. Voor haar heel lange minuten. Ze is ongelukkig terecht gekomen op een opstaande klinker. Ze wordt snel naar huis gebracht, we spelen nog tot de pauze door en breken daarna geschrokken en moe de repetitie af. Direct even bij haar op bezoek. Het is vooral de schrik, en ook pijn. Morgen kijken we hoe het verder gaat. Desnoods wordt ik zelf de stand-in. Maar er lekker op slapen doe ik niet.
Woensdag: de generale.
Met publiek. Naast wat eigen trouwe fans komt ook Lise-Lott Kok van het Laagland op bezoek. Zij zijn net begonnen met de repetities van MVDZM en gaan op 1 oktober in première. Ze is er samen met 4 van haar spelers. Bij binnenkomst zijn ze al onder de indruk. De ambiance bij de molen is natuurlijk nooit te evenaren in een theater. Ze moeten nog even wachten want het grimeren loopt uit. Ik heb samen met de grime gekozen voor een uitgesproken grime met een witte ondergrond en harde, zwarte lijnen (soms uitvagend) die de karakters moeten versterken.
En dan beginnen we. Het eerste gedeelte staat als een huis. Het plaatje is compleet: decor, kleding en grime versterken het spel, muziek en zang staan op hun plaats, de spelers spelen lekker door. De overgangen lopen heel behoorlijk en daar waar het mis gaat helpt men elkaar. Zelfs het omkleden naar de raven gebeurt in een redelijke tijd, zonder extra hulp achter de coulissen. Ik sta met een brede smile te genieten.
En niet alleen ik geniet, ook onze "collega's" van het Laagland. Ze hangen aan de lippen van de spelers.
Ook het tweede gedeelte komen we vrijwel zonder kleerscheuren door. Mijn enige opmerking is, dat dit gedeelte nog niet helemaal "op spanning" is. Het publiek had daar niet zo'n last van, maar konden dat wel beamen. Het geeft een heel gerust gevoel. Het staat! Nu zijn we alleen nog afhankelijk van het weer.
Lise-Lott en haar spelers geven aan genoten te hebben en zeker een aantal dingen gezien te hebben waarmee ze aan de slag kunnen. Algemeen is de bevinding dat het (toch wel ingewikkelde) verhaal helder en duidelijk wordt verteld. De hoeveelheid spelers (17 i.p.v. 6) wordt mooi uitgebuit door van het "Griekse koor" gebruik te maken. Ook vinden ze de her en der vrolijke muziek een verademing. Zelf zijn ze nog blijven steken in donkere en dreigende muziek. We zijn uitgenodigd voor hun generale repetitie. En daar gaan we graag op in.
Donderdag: weer slecht weer
Maar mijn voorstel om dan maar binnen bij de Postkoets te gaan repeteren werd weggewuifd. En weer stonden mijn bikkels daar in de regen. En weer bleef ik solidair. Vandaag hielden we het kort. We hebben alleen het tweede gedeelte nog een keer doorgespeeld. Zonder de kledingwisselingen. Ook dat staat nu.
Nog twee nachtjes slapen.
Maandagavond: mooi weer.
Het gedeelte voor de pauze schrijf ik weer een aantal bladzijdes vol met aantekeningen.
We doen er ongeveer een uur over, net als zaterdag.
In de pauze nemen we al die aantekeningen door.
Daarna verder met het tweede gedeelte. Voor sommigen lastig, omdat ze zoveel informatie in de pauze hebben meegekregen. Nu wat vakaer moeten onderbreken. Het tweede gedeelte loopt nog niet. Er zijn nog geen automatismes. We doen er zo'n 50 minuten over.
Na dit gedeelte weer alle aanwijzingen doorgenomen. En daarna opgeruimd.
We hebben het gehaald. De eerste echte doorloop hebben we alles doorgespeeld.
Tekst is niet meer zo zeer het probleem. Wel nog steeds de vele logistiek en de scène-wisselingen. Vooral naar het einde vloeit de concentratie weg.
Nu pas wordt het sommige spelers echt duidelijk dat ze een vol uur vrijwel achter elkaar op het toneel staan en de veiligheid van het tekstboek er niet is.
Dinsdagavond: regen.
Heel gemeen zeg ik dat ik daarmee blij ben, want dan weten we ook eens hoe het is om in de regen te spelen. We beginnen weer van voren af aan. Ik heb me voorgenomen vooral te kijken en niet teveel aantekeningen te maken. Het gaat nu vooral om automatiseren en vertrouwd raken met de flow van het stuk. Ik begin onder de paraplu op mijn stoel, maar al snel vind ik dat ik solidair moet zijn met mijn doorweekte spelers en sta ook ik in de regen te kijken naar (en te genieten van) hetgeen me voorgeschoteld wordt. Tussendoor (bij een van de weinige breaks) gevraagd of men door wil gaan. Wat een bikkels! Ze zeggen ja. Maar dan slaat het noodlot toe. Net voor de pauze, tijdens het feestlied, glijdt één van de spelers in het donker uit op de belt, uit het zicht van iedereen. Een paar minuten ligt ze daar in het donker voordat ze wordt ontdekt. Voor haar heel lange minuten. Ze is ongelukkig terecht gekomen op een opstaande klinker. Ze wordt snel naar huis gebracht, we spelen nog tot de pauze door en breken daarna geschrokken en moe de repetitie af. Direct even bij haar op bezoek. Het is vooral de schrik, en ook pijn. Morgen kijken we hoe het verder gaat. Desnoods wordt ik zelf de stand-in. Maar er lekker op slapen doe ik niet.
Woensdag: de generale.
Met publiek. Naast wat eigen trouwe fans komt ook Lise-Lott Kok van het Laagland op bezoek. Zij zijn net begonnen met de repetities van MVDZM en gaan op 1 oktober in première. Ze is er samen met 4 van haar spelers. Bij binnenkomst zijn ze al onder de indruk. De ambiance bij de molen is natuurlijk nooit te evenaren in een theater. Ze moeten nog even wachten want het grimeren loopt uit. Ik heb samen met de grime gekozen voor een uitgesproken grime met een witte ondergrond en harde, zwarte lijnen (soms uitvagend) die de karakters moeten versterken.
En dan beginnen we. Het eerste gedeelte staat als een huis. Het plaatje is compleet: decor, kleding en grime versterken het spel, muziek en zang staan op hun plaats, de spelers spelen lekker door. De overgangen lopen heel behoorlijk en daar waar het mis gaat helpt men elkaar. Zelfs het omkleden naar de raven gebeurt in een redelijke tijd, zonder extra hulp achter de coulissen. Ik sta met een brede smile te genieten.
En niet alleen ik geniet, ook onze "collega's" van het Laagland. Ze hangen aan de lippen van de spelers.
Ook het tweede gedeelte komen we vrijwel zonder kleerscheuren door. Mijn enige opmerking is, dat dit gedeelte nog niet helemaal "op spanning" is. Het publiek had daar niet zo'n last van, maar konden dat wel beamen. Het geeft een heel gerust gevoel. Het staat! Nu zijn we alleen nog afhankelijk van het weer.
Lise-Lott en haar spelers geven aan genoten te hebben en zeker een aantal dingen gezien te hebben waarmee ze aan de slag kunnen. Algemeen is de bevinding dat het (toch wel ingewikkelde) verhaal helder en duidelijk wordt verteld. De hoeveelheid spelers (17 i.p.v. 6) wordt mooi uitgebuit door van het "Griekse koor" gebruik te maken. Ook vinden ze de her en der vrolijke muziek een verademing. Zelf zijn ze nog blijven steken in donkere en dreigende muziek. We zijn uitgenodigd voor hun generale repetitie. En daar gaan we graag op in.
Donderdag: weer slecht weer
Maar mijn voorstel om dan maar binnen bij de Postkoets te gaan repeteren werd weggewuifd. En weer stonden mijn bikkels daar in de regen. En weer bleef ik solidair. Vandaag hielden we het kort. We hebben alleen het tweede gedeelte nog een keer doorgespeeld. Zonder de kledingwisselingen. Ook dat staat nu.
Nog twee nachtjes slapen.
donderdag 15 september 2011
De zondag na de doorloop....
... zorgde deze regisseur voor een nachtmerrie. Hij had een "paar" aantekeningen gemaakt de dag daarvoor en die uitgewerkt op een "paar" A4-tjes. Die die bovendien in het verkeerde formaat verstuurde (wie werkt er nou met OpenOffice?), zodat zijn spelers pas maandag werden overspoeld met een groot aantal nieuwe regie-aanwijzingen. Volgens de regisseur vooral aanscherpen van wat er al was en het opruimen van conflicterende aanwijzingen.
Nieuwe termen als het "Jazeker de hypotheker"-gedrag werden geintroduceerd. Kortom: we waren weer goed wakker voor de laatste week voor de première.
Nieuwe termen als het "Jazeker de hypotheker"-gedrag werden geintroduceerd. Kortom: we waren weer goed wakker voor de laatste week voor de première.
dinsdag 13 september 2011
De doorloop zaterdag (3 sep 2011)
En toen was daar de grote doorloop zaterdag. Zo'n dag waarop je hoopt het stuk helemaal door te kunnen spelen. Wat meestal niet lukt, zodat de bibbers toeslaan, iedereen zenuwachtig wordt en uiteindelijk dus volledig gefocust. Want het mag niet mislukken.
Ik koos ervoor om met het tweede gedeelte te beginnen, omdat dat te beperkt aan de beurt was geweest. Het weer was lekker, de sfeer was goed. En we rolden er al aardig doorheen. Wel tig bladzijden aan (onleesbare) aantekeningen. Die heb ik tijdens de lunchpauze grotendeels voor me gehouden. Het was te lekker in het zonnetje. Kopje koffie, vlaai. Een mens kan het slechter hebben.
Na de pauze weer even iedereen wakker geschud en het eerste gedeelte doorlopen. De beelden zijn mooi, de tekst zit aardig. Maar echt doorlopen doet het nog niet. De muzikanten en de net-terug-van-vakantie-gangers missen nogal wat aansluitingen. Waardoor ik zo nu en dan de boel weer stil moet leggen. En spelers, zelfs tijdens het zingen van een lied, met elkaar in discussie gaan. Ik ben een hele rustige mens, maar soms....
Gelukkig bestaat er nog zoiets als "afknuffelen". En dat doen we graag binnen deze groep. Vergeven en vergeten. Alle neuzen weer dezelfde kant op. Alles was nog heel. Dus volle vaart vooruit.
Volgende week moeten we er staan.
Werk aan de winkel!
(maar wat wordt het mooi!)
Ik koos ervoor om met het tweede gedeelte te beginnen, omdat dat te beperkt aan de beurt was geweest. Het weer was lekker, de sfeer was goed. En we rolden er al aardig doorheen. Wel tig bladzijden aan (onleesbare) aantekeningen. Die heb ik tijdens de lunchpauze grotendeels voor me gehouden. Het was te lekker in het zonnetje. Kopje koffie, vlaai. Een mens kan het slechter hebben.
Na de pauze weer even iedereen wakker geschud en het eerste gedeelte doorlopen. De beelden zijn mooi, de tekst zit aardig. Maar echt doorlopen doet het nog niet. De muzikanten en de net-terug-van-vakantie-gangers missen nogal wat aansluitingen. Waardoor ik zo nu en dan de boel weer stil moet leggen. En spelers, zelfs tijdens het zingen van een lied, met elkaar in discussie gaan. Ik ben een hele rustige mens, maar soms....
Gelukkig bestaat er nog zoiets als "afknuffelen". En dat doen we graag binnen deze groep. Vergeven en vergeten. Alle neuzen weer dezelfde kant op. Alles was nog heel. Dus volle vaart vooruit.
Volgende week moeten we er staan.
Werk aan de winkel!
(maar wat wordt het mooi!)
De eerste echte repetitie.... (23 sep 2011)
Na het optimistische gevoel van afgelopen vrijdag (het rondje opera) volgde nu toch wel de domper. Qua tekst zat het allemaal wel, maar qua regie-aanwijzingen en logistiek (en dat zijn er heel wat bij dit stuk) had het roest en de stof goed toegeslagen. Daarbij kwam dat ik er geen rekening mee had gehouden dat het in augustus al wat sneller donker wordt, dus werd repeteren toch al erg lastig.
Toch zijn we door een kwart van het stuk gekomen en achteraf bekeken viel dat nog niets een zo erg tegen. Zeker niet omdat we al wat later begonnen vanwege allerhande bijkomende zaken.
Zo zijn vandaag een aantal spelers gegrimeerd in de stijl die ik met de grimeuses besproken heb. Dat was wel even wennen. Een witte basis met scherpe zwarte en grijze lijnen. Maskerachtige grime. Ik ben zo benieuwd hoe dat uit gaat werken wanneer de hele groep gegrimeerd is.
Nog steeds geen paniek. Het moet gewoon allemaal nog kunnen.
Toch zijn we door een kwart van het stuk gekomen en achteraf bekeken viel dat nog niets een zo erg tegen. Zeker niet omdat we al wat later begonnen vanwege allerhande bijkomende zaken.
Zo zijn vandaag een aantal spelers gegrimeerd in de stijl die ik met de grimeuses besproken heb. Dat was wel even wennen. Een witte basis met scherpe zwarte en grijze lijnen. Maskerachtige grime. Ik ben zo benieuwd hoe dat uit gaat werken wanneer de hele groep gegrimeerd is.
Nog steeds geen paniek. Het moet gewoon allemaal nog kunnen.
maandag 12 september 2011
Het opera project
Vrijdag 19 augustus werd in het kader van het Limburg Festival een "Rondje Opera" gedaan. Een inititief van "onze" Gertie Lenaers, die mede de kleding ontworpen en gemaakt heeft voor MVDZM. Toeschouwers werden rondgeleid op een wandeling door het dorp, waarbij ze op de mooiste plekjes werden verrast door muziek: opera, operette en musical. Wij mochten op ons plekje bij de molen een kleine preview geven van MVDZM: het Molenlied, een gedicht van Fransje Lemmen, en het Feestlied. Een lekkere opwarmer na de vakantie en een goede PR voor het hele stuk.
En natuurlijk maakte deze regisseur direct gebruik van de mogelijkheden: een extra repetitie in daglicht bij de Molen. Even de stof eraf schudden, het roest wegpoetsen en het vertrouwen krijgen dat we het nog een beetje kunnen.
En dat viel alleszins mee....
En natuurlijk maakte deze regisseur direct gebruik van de mogelijkheden: een extra repetitie in daglicht bij de Molen. Even de stof eraf schudden, het roest wegpoetsen en het vertrouwen krijgen dat we het nog een beetje kunnen.
En dat viel alleszins mee....
Het was lang stil.....
Het was lang stil. Ik krijg inmiddels klachten van mijn spelers. Blijkbaar volgen ze deze blog. Oeps!
Dus: al is de première al geweest en staan we vlak voor ons tweede weekend (hopend op goed weer): jullie regisseur zal zijn uiterste best doen om nog wat berichten aan het blog toe te voegen over de aanloop naar de uiteindelijke première.
Hij heeft nu rust in zijn hoofd.
Dus: al is de première al geweest en staan we vlak voor ons tweede weekend (hopend op goed weer): jullie regisseur zal zijn uiterste best doen om nog wat berichten aan het blog toe te voegen over de aanloop naar de uiteindelijke première.
Hij heeft nu rust in zijn hoofd.
zondag 12 juni 2011
Buiten spelen
Afgelopen donderdag was het dan zo ver: de eerste repetitie bij de molen. Gelukkig zat het weer ons mee. Voor een start is dat altijd meegenomen. Maar wat een hectiek!
Eerst de bespreking met de decorploeg, daarna de publiciteitsfoto. En nu we bij de molen stonden ging de creatieve hersenhelft van een aantal mensen op hoge toeren draaien en ontstonden er van allerhande ideeen. Met daarbij de onrust en de spanning om voor het eerst weer eens buiten te spelen! Dan moet je toch even stevig in je schoenen blijven staan, de boel blijven reguleren en vooral zorgen dat je datgene gedaan krijgt wat je die avond gedaan wil krijgen.
Deze avond ook de (hopelijk) definitieve bezetting voor elkaar gekregen. Hanzo is afgevallen wegens gezondheid, maar de nieuwe Hanzo heeft zich gelukkig alweer aangediend. Welkom!
Vanavond toch weer heel veel aan het eerste gedeelte van de voorstelling gewerkt: de opkomst. Bedacht op een afgesloten toneel in een black box. Hoe gaat dat werken bij een echte molen met een echte belt en hele andere afstanden? Gezocht naar de juiste lijnen, de juiste afstanden, de juiste volgordes qua lengte, lichamelijke gesteldheid en stem.
Vanavond ook voor het eerst het "werken" gezet. Het versjouwen van de zakken in de vicieuze cirkel. Daarmee vervalt wel het o zo sterke groepsverband, maar het geeft meteen een ander beeld. Door dat beeld af te wisselen met het koor, ontstaat nog meer beweging, nog meer energie in de voorstelling. De afspraken moeten nog wat definitiever (niet iedereen was aanwezig), maar het begin is gemaakt. Met dank aan de diverse jeugd die kwam kijken en even een invalbeurtje deed.
Ik heb nu al weer zin in dinsdag.
Want we zijn het nog niet verleerd:
buiten spelen.
Eerst de bespreking met de decorploeg, daarna de publiciteitsfoto. En nu we bij de molen stonden ging de creatieve hersenhelft van een aantal mensen op hoge toeren draaien en ontstonden er van allerhande ideeen. Met daarbij de onrust en de spanning om voor het eerst weer eens buiten te spelen! Dan moet je toch even stevig in je schoenen blijven staan, de boel blijven reguleren en vooral zorgen dat je datgene gedaan krijgt wat je die avond gedaan wil krijgen.Deze avond ook de (hopelijk) definitieve bezetting voor elkaar gekregen. Hanzo is afgevallen wegens gezondheid, maar de nieuwe Hanzo heeft zich gelukkig alweer aangediend. Welkom!
Vanavond toch weer heel veel aan het eerste gedeelte van de voorstelling gewerkt: de opkomst. Bedacht op een afgesloten toneel in een black box. Hoe gaat dat werken bij een echte molen met een echte belt en hele andere afstanden? Gezocht naar de juiste lijnen, de juiste afstanden, de juiste volgordes qua lengte, lichamelijke gesteldheid en stem.
Vanavond ook voor het eerst het "werken" gezet. Het versjouwen van de zakken in de vicieuze cirkel. Daarmee vervalt wel het o zo sterke groepsverband, maar het geeft meteen een ander beeld. Door dat beeld af te wisselen met het koor, ontstaat nog meer beweging, nog meer energie in de voorstelling. De afspraken moeten nog wat definitiever (niet iedereen was aanwezig), maar het begin is gemaakt. Met dank aan de diverse jeugd die kwam kijken en even een invalbeurtje deed.
Ik heb nu al weer zin in dinsdag.
Want we zijn het nog niet verleerd:
buiten spelen.
donderdag 2 juni 2011
De macht van de groep
Zeventien spelers/muzikanten/zangers, die grotendeels constant op het toneel zijn. Daar moet je gebruik van maken. Niet alleen in je zang, maar zeker ook in je spel.
Vorige week kwam Veronique, die me begeleidt, voor het eerst kijken. Vanuit een kleine wijziging op een al vastgelegde spelsituatie, waarin de knechten als groep fungeerden, ontstond het idee om de groep als groep meer te gaan gebruiken. Als een het koor in een Griekse tragedie.
Voorheen was het idee om wel alle spelers op het toneel te houden, maar verspreid en bezig zijnd met hun eigen dingetje. Dan krijg je een heel versnipperd en onrustig beeld als je niet uitkijkt.
Door de groep als groep te gebruiken en veel meer te laten reageren op wat er op het toneel plaatsvindt, wordt de groep ook veel nadrukkelijker een onderdeel van de vertelling. En geven ze veel meer tegenspel aan het individu, zodat ook het individu versterkt wordt.
Een voorbeeld:
de Meester komt op en moet macht uitstralen. Wanneer hij zijn eigen macht volledig uit zichzelf moet putten, vervalt hij al snel in schreeuwen. En schreeuwen is juist onmacht. Wanneer hij echter opkomt en de groep wijkt automatisch uiteen en buigt uit angst het hoofd, geeft de groep hem direct macht. En kan de Meester binnen die macht veel meer alle andere emoties uitspelen.
Met dit nieuwe inzicht (met dank aan Veronique) zijn we de afgelopen repetitie verder aan de slag gegaan. In de warming-up zijn de spelers dicht tegen elkaar aan in een groep gaan staan en zijn we eerst gaan "wiegen", zoveel mogelijk in dezelfde flow. Voor sommigen heel veilig, voor anderen ook wel beangstigend zo dicht op elkaar. Eenieder zoekt daar dan ook zijn eigen plekje in. Opdracht is om altijd licht contact met elkaar te houden. Stapt iemand naar voren, vullen de anderen zijn plek weer in. Komt iemand onbedoeld los te staan van de groep, wordt zo snel mogelijk weer aangesloten. Als een zwerm bijen, een altijd bewegend organisme. Dat zijn we toe gaan passen in de scenes die we daarvoor al gespeeld hadden. En daarvoor zijn we vormen gaan zoeken in de scenes die we daarna zijn gaan spelen.
En het werkt! Voor het tableau de la troupe, omdat ze een (veilige) plek hebben gekregen, voor de individuele speler die ineens heel veel tegenspel krijgt en daar van alles uit kan putten, en voor het toneelbeeld.
En het maakt duidelijk, duidelijker dan woorden dat kunnen, waarom we elke repetitie allemaal heel hard nodig zijn.
Vorige week kwam Veronique, die me begeleidt, voor het eerst kijken. Vanuit een kleine wijziging op een al vastgelegde spelsituatie, waarin de knechten als groep fungeerden, ontstond het idee om de groep als groep meer te gaan gebruiken. Als een het koor in een Griekse tragedie.
Voorheen was het idee om wel alle spelers op het toneel te houden, maar verspreid en bezig zijnd met hun eigen dingetje. Dan krijg je een heel versnipperd en onrustig beeld als je niet uitkijkt.
Door de groep als groep te gebruiken en veel meer te laten reageren op wat er op het toneel plaatsvindt, wordt de groep ook veel nadrukkelijker een onderdeel van de vertelling. En geven ze veel meer tegenspel aan het individu, zodat ook het individu versterkt wordt.
Een voorbeeld:
de Meester komt op en moet macht uitstralen. Wanneer hij zijn eigen macht volledig uit zichzelf moet putten, vervalt hij al snel in schreeuwen. En schreeuwen is juist onmacht. Wanneer hij echter opkomt en de groep wijkt automatisch uiteen en buigt uit angst het hoofd, geeft de groep hem direct macht. En kan de Meester binnen die macht veel meer alle andere emoties uitspelen.
Met dit nieuwe inzicht (met dank aan Veronique) zijn we de afgelopen repetitie verder aan de slag gegaan. In de warming-up zijn de spelers dicht tegen elkaar aan in een groep gaan staan en zijn we eerst gaan "wiegen", zoveel mogelijk in dezelfde flow. Voor sommigen heel veilig, voor anderen ook wel beangstigend zo dicht op elkaar. Eenieder zoekt daar dan ook zijn eigen plekje in. Opdracht is om altijd licht contact met elkaar te houden. Stapt iemand naar voren, vullen de anderen zijn plek weer in. Komt iemand onbedoeld los te staan van de groep, wordt zo snel mogelijk weer aangesloten. Als een zwerm bijen, een altijd bewegend organisme. Dat zijn we toe gaan passen in de scenes die we daarvoor al gespeeld hadden. En daarvoor zijn we vormen gaan zoeken in de scenes die we daarna zijn gaan spelen.
En het werkt! Voor het tableau de la troupe, omdat ze een (veilige) plek hebben gekregen, voor de individuele speler die ineens heel veel tegenspel krijgt en daar van alles uit kan putten, en voor het toneelbeeld.
En het maakt duidelijk, duidelijker dan woorden dat kunnen, waarom we elke repetitie allemaal heel hard nodig zijn.
dinsdag 31 mei 2011
Raven op de catwalk
Dinsdag 31-05-2011.
Voordat we begonnen met de warming-up kregen we vandaag de eerste Haute Couture creatie van onze naaisters te zien. Krabat toont hier een fluwelen ravenpak met een fraaie capuchon waaraan het indringende latex masker is bevestigd. Dit masker is rijkelijk versierd met zilveren accenten en valt elegant over de ogen. Uiteraard is rekening gehouden met de nieuwste trend kleur voor komend najaar ''Zwart''. Ook is er rekening gehouden met bewegingsruimte en heeft het pak zeer wijde mouwen waarmee naar hartelust kan worden gefladdert.
Het materiaal is licht en voldoende vochtabsorberend.
Kortom,... een must voor elke molenknecht.
Voordat we begonnen met de warming-up kregen we vandaag de eerste Haute Couture creatie van onze naaisters te zien. Krabat toont hier een fluwelen ravenpak met een fraaie capuchon waaraan het indringende latex masker is bevestigd. Dit masker is rijkelijk versierd met zilveren accenten en valt elegant over de ogen. Uiteraard is rekening gehouden met de nieuwste trend kleur voor komend najaar ''Zwart''. Ook is er rekening gehouden met bewegingsruimte en heeft het pak zeer wijde mouwen waarmee naar hartelust kan worden gefladdert.
Het materiaal is licht en voldoende vochtabsorberend.
Kortom,... een must voor elke molenknecht.
zondag 15 mei 2011
We moeten het met zijn allen doen
Het was te verwachten. Zeg regisseur, dat blog van jou is al bijna een maand niet meer bijgewerkt. Tja, wanneer je moet kiezen tussen blog schrijven of repetitie voorbereiden, is de keuze snel gemaakt. Wanneer je moet kiezen tussen het blog en een lang weekend Rome, nog sneller.
Maar nu dan toch.
Alles loopt, alles rolt. De kleding wordt voorbereid (naaisters gezocht!), het decor is nog eens doorgenomen en her en der zijn de ideeen aangepast. De maskers worden gemaakt, de rekwisieten verzameld, de grime onderzocht. Alle geledingen denken mee. Alle geledingen zijn enthousiast.
De scenes zijn op een haar na allemaal doorgespeeld. De liederen beginnen te beklijven.
So far, so good.
Maar de aanwezigheid op de repetities begint her en der af te laten. Misschien is het het goede weer, maar regelmatig kan pas om 20.30u begonnen worden omdat er dan net voldoende mensen aanwezig zijn. Afmeldingen komen soms niet, en soms via via binnen. Gevraagd was om een repetitieschema. Dat is er, maar ondanks dat er staat "iedereen" zijn er toch spelers die voor zichzelf beslissen dat ze niet nodig zijn.
Kijk, dat je voor jezelf beslist om niet te komen, daar heb ik als regisseur weinig over te zeggen. Dat je dan het fatsoen moet hebben om dat even (en liefst met reden) te laten weten, lijkt me de meest normale zaak van de wereld. Tegenwoordig kennen we genoeg -en snelle- communicatiekanalen. Het lijkt wel zo te zijn dat hoe meer van deze mogelijkheden we hebben, hoe minder we communiceren.
Maar ik als regisseur bepaal wanneer ik vind dat mensen aanwezig moeten zijn. Alleen ik. Mijn taak is het om het geheel te overzien en daarbij hoort dat ik dat bepaal. Bij de resterende repetities is het dan ook de bedoeling dat gewoon iedereen aanwezig is, zoveel als hij of zij kan.
Noodzakelijke aanwezigheid loopt niet recht evenredig met het al dan niet hebben van tekst in bepaalde scenes. Toneel bestaat niet alleen uit tekst. Toneel is beleving, beweging, reactie, schakelen, leren van elkaar, kortom: een totaalproces.
Zo ben ik deze productie begonnen tijdens de kick-off, en zo wil ik het ook graag afmaken.
Geniet van wat er gebeurt, geniet van elkaar. Geniet van het proces.
Een repetitie is ook met elkaar samenkomen, met elkaar bezig zijn. De wekelijkse training om beter te worden, om in conditie te blijven, om scherp te blijven. Noodzakelijk om een goed stuk neer te zetten.
En elke keer gebeuren er weer andere dingen, waarop we snel in moeten kunnen spelen, met allemaal. Want dan is er weer een idee, en daar hebben we die en die voor nodig. En die is er niet. En dan gaan we weer lekker even zingen en zijn we met de helft van de groep, want de rest is er niet.
Kortom, ik heb jullie nodig. Ik heb jullie aanwezigheid nodig. Ik heb jullie stem nodig. Ik heb jullie feedback en kritiek nodig. Ik heb jullie als groep nodig.
Dus bij deze het dringende verzoek: ben er voor mij en ben er voor elkaar.
Maar nu dan toch.
Alles loopt, alles rolt. De kleding wordt voorbereid (naaisters gezocht!), het decor is nog eens doorgenomen en her en der zijn de ideeen aangepast. De maskers worden gemaakt, de rekwisieten verzameld, de grime onderzocht. Alle geledingen denken mee. Alle geledingen zijn enthousiast.
De scenes zijn op een haar na allemaal doorgespeeld. De liederen beginnen te beklijven.
So far, so good.
Maar de aanwezigheid op de repetities begint her en der af te laten. Misschien is het het goede weer, maar regelmatig kan pas om 20.30u begonnen worden omdat er dan net voldoende mensen aanwezig zijn. Afmeldingen komen soms niet, en soms via via binnen. Gevraagd was om een repetitieschema. Dat is er, maar ondanks dat er staat "iedereen" zijn er toch spelers die voor zichzelf beslissen dat ze niet nodig zijn.
Kijk, dat je voor jezelf beslist om niet te komen, daar heb ik als regisseur weinig over te zeggen. Dat je dan het fatsoen moet hebben om dat even (en liefst met reden) te laten weten, lijkt me de meest normale zaak van de wereld. Tegenwoordig kennen we genoeg -en snelle- communicatiekanalen. Het lijkt wel zo te zijn dat hoe meer van deze mogelijkheden we hebben, hoe minder we communiceren.
Maar ik als regisseur bepaal wanneer ik vind dat mensen aanwezig moeten zijn. Alleen ik. Mijn taak is het om het geheel te overzien en daarbij hoort dat ik dat bepaal. Bij de resterende repetities is het dan ook de bedoeling dat gewoon iedereen aanwezig is, zoveel als hij of zij kan.
Noodzakelijke aanwezigheid loopt niet recht evenredig met het al dan niet hebben van tekst in bepaalde scenes. Toneel bestaat niet alleen uit tekst. Toneel is beleving, beweging, reactie, schakelen, leren van elkaar, kortom: een totaalproces.
Zo ben ik deze productie begonnen tijdens de kick-off, en zo wil ik het ook graag afmaken.
Geniet van wat er gebeurt, geniet van elkaar. Geniet van het proces.
Een repetitie is ook met elkaar samenkomen, met elkaar bezig zijn. De wekelijkse training om beter te worden, om in conditie te blijven, om scherp te blijven. Noodzakelijk om een goed stuk neer te zetten.
En elke keer gebeuren er weer andere dingen, waarop we snel in moeten kunnen spelen, met allemaal. Want dan is er weer een idee, en daar hebben we die en die voor nodig. En die is er niet. En dan gaan we weer lekker even zingen en zijn we met de helft van de groep, want de rest is er niet.
Kortom, ik heb jullie nodig. Ik heb jullie aanwezigheid nodig. Ik heb jullie stem nodig. Ik heb jullie feedback en kritiek nodig. Ik heb jullie als groep nodig.
Dus bij deze het dringende verzoek: ben er voor mij en ben er voor elkaar.
zaterdag 16 april 2011
Gesprek met de meester (15-4-11)
Nee, niet met de Meester uit ons stuk, maar de Meester die het stuk heeft geschreven: Bas Zuijderland. Gisteren was ik bij het Laaglandtheater om naar de jaarlijkse productie van het Nieuw Laaglands Peil te gaan kijken. Een groep van jeugdige getalenteerde spelers van 15 tot 18 jaar die onder regie van Natascha Derks altijd heel bijzondere producties weten te brengen. Dit keer "Kiemkracht", over de overgang van puberteit naar volwassenheid (He, waar ken ik dat thema van). Ook Bas was daar, hij is immers ook verbonden aan het Laagland. Ik heb even met hem kunnen kletsen. MVDZM was zijn eerste boekbewerking, waarin hij de ontdekking deed dat je niet alles hoeft te spelen, maar de macht als schrijver hebt om gewoon hele stukken te vertellen. Waar hij veel gebruik van heeft gemaakt in dit stuk. Hij gaf daarvan aan dat hij dat nu waarschijnlijk anders zou doen. Dat daar ook andere middelen voor zijn. Dat je je niet altijd helemaal aan een boek hoeft te houden. Hij noemde het zelf wat "uitleggerig". Ik hoop met mijn regie het vertellen tot een belevenis te maken . Uitleggen zit nu eenmaal in het stuk, maar probeer ik ook op te lossen met beeld. Het is straks aan de beste stuurlui om te bepalen of dat uiteindelijk gelukt is.
Blij dat we geen Shakespeare spelen. Moeilijk praten met zo'n man.
Blij dat we geen Shakespeare spelen. Moeilijk praten met zo'n man.
Drie op een twee (14-4-11)
Tweede deelrepetitie met Krabat, Juro en Lobosch.
Dezelfde opzet als bij de eerste deelrepetitie. Warming-up, lopen, interview, teksten lezen.
Wisten jullie dat Juro te vondeling is gelegd op de molen? Dat hij door de Meester en de aanwezige knechten is opgevoed? Verrassend he!
En dat Lobosch vooral naar de molen is gekomen om weer onder de mensen te zijn, weg van het eenzame zwerversbestaan?
Verder deze avond ook veel bezig geweest met het vinden van de juiste stemmen voor Juro. Hoe kun je je stem anders gebruiken om hem beter bij je personage te laten passen, zonder een stemmetje op te zetten en je te gaan forceren? Leuk is dan het moment dat je na bepaalde aanwijzingen als luisteraars elkaar aanstoot en zegt: Dat is 'm! Ook hier geldt weer: de basis is gelegd. Nu uit gaan bouwen.
Helaas heeft PSV gelijk gespeeld.
Dezelfde opzet als bij de eerste deelrepetitie. Warming-up, lopen, interview, teksten lezen.
Wisten jullie dat Juro te vondeling is gelegd op de molen? Dat hij door de Meester en de aanwezige knechten is opgevoed? Verrassend he!
En dat Lobosch vooral naar de molen is gekomen om weer onder de mensen te zijn, weg van het eenzame zwerversbestaan?
Verder deze avond ook veel bezig geweest met het vinden van de juiste stemmen voor Juro. Hoe kun je je stem anders gebruiken om hem beter bij je personage te laten passen, zonder een stemmetje op te zetten en je te gaan forceren? Leuk is dan het moment dat je na bepaalde aanwijzingen als luisteraars elkaar aanstoot en zegt: Dat is 'm! Ook hier geldt weer: de basis is gelegd. Nu uit gaan bouwen.
Helaas heeft PSV gelijk gespeeld.
Het eerste jaar zit erop... (12-4-11)
Nee, niet mijn eerste jaar als regisseur, maar het eerste jaar binnen het stuk. Dus zitten we uiteindelijk nog redelijk op schema. Knap he!
Vandaag de warming-up gehad van de Kantorka, onze voorzangeres en stemmendokter. Even uitproberen of de wonderen die zij met de Meester verricht heeft, ook werken voor de andere spelers. In zo'n grote groep is dat natuurlijk niet direct te horen of te zien, maar mij leek het een goede oefening. En zeker tegen de tijd dat we buiten gaan repeteren, wil ik graag nog een keer van haar diensten gebruik maken. Vandaag ook wat van de scenes gespeeld die we donderdag al voorbereid hadden. En dat betaalt zich meteen uit. Zowel qua tekstkennis als inleving als rolduiding. En daardoor werd het meteen een stuk gemakkelijker om verdere aanwijzingen te geven, die de rollen nog beter weg moeten zetten. Krabat mag in dit eerste jaar nog lekker houterig zijn en maakt daar dankbaar gebruik van. Tonda moet de betrouwbare, zorgende Meesterknecht gaan worden. Daar begint ook al wat te groeien. Nu nog meer de schakelingen leren zien en gebruiken. In stemming, in emotie, in houding, in intonatie en in stemgebruik. Maar er begint zich al een mooie basis te vormen.
Vandaag de warming-up gehad van de Kantorka, onze voorzangeres en stemmendokter. Even uitproberen of de wonderen die zij met de Meester verricht heeft, ook werken voor de andere spelers. In zo'n grote groep is dat natuurlijk niet direct te horen of te zien, maar mij leek het een goede oefening. En zeker tegen de tijd dat we buiten gaan repeteren, wil ik graag nog een keer van haar diensten gebruik maken. Vandaag ook wat van de scenes gespeeld die we donderdag al voorbereid hadden. En dat betaalt zich meteen uit. Zowel qua tekstkennis als inleving als rolduiding. En daardoor werd het meteen een stuk gemakkelijker om verdere aanwijzingen te geven, die de rollen nog beter weg moeten zetten. Krabat mag in dit eerste jaar nog lekker houterig zijn en maakt daar dankbaar gebruik van. Tonda moet de betrouwbare, zorgende Meesterknecht gaan worden. Daar begint ook al wat te groeien. Nu nog meer de schakelingen leren zien en gebruiken. In stemming, in emotie, in houding, in intonatie en in stemgebruik. Maar er begint zich al een mooie basis te vormen.
Krijg toch allemaal de klere.... (8-4-11)
Dat is tenminste de bedoeling, maar dan toch echt in de letterlijke regisseur. Dit jaar hebben we de luxe dat we Marjan en Gertie bereid hebben gevonden om voor iedereen kleren en aanverwante zaken te maken. En voor 17 man (we hebben een Hanzo!) gaat dat toch heel wat uurtjes kosten. Zeker omdat er ook nog eens wat verkleedpartijen voorkomen.
Een aantal basisideeen waren al uitgewerkt en aan mij was het om die goed te keuren of af te schieten. Zo zwart-wit ligt dat natuurlijk niet, want zij hebben de kennis, en ik alleen een idee. Het was dan ook grotendeels een kwestie van goedkeuren en op een aantal plekken even goed overleggen welke richting we precies op willen gaan.
Er is al een hoop stof (resten en partijen) en morgen gaan ze de markt op om een aantal specifieke spullen proberen te vinden.
En wat vooral lekker is: ook hier straalt het enthousiasme er weer vanaf!
Een aantal basisideeen waren al uitgewerkt en aan mij was het om die goed te keuren of af te schieten. Zo zwart-wit ligt dat natuurlijk niet, want zij hebben de kennis, en ik alleen een idee. Het was dan ook grotendeels een kwestie van goedkeuren en op een aantal plekken even goed overleggen welke richting we precies op willen gaan.
Er is al een hoop stof (resten en partijen) en morgen gaan ze de markt op om een aantal specifieke spullen proberen te vinden.
En wat vooral lekker is: ook hier straalt het enthousiasme er weer vanaf!
Drie op een (7-4-11)
De eerste van de deelrepetities. Deze repetities zijn bedoeld om met de spelers die de sleutelrollen hebben de rol en de scenes wat uitgebreider door te kunnen nemen. Tijdens de totaalrepetities op dinsdag met 16 man is daar vaak te weinig ruimte voor. Vandaag gestart met Krabat, Tonda en Michal. Na een rustige warming-up en een loopoefening de spelers geinterviewd over hun personage. Wie ben je, waar kom je vandaan, hoe kwam je op de molen en wat wil je daar? Dat leverde vooral bij Michal een verrassend verhaal op. Michal is op de molen gekomen omdat hij het wilde maken in het leven. Zijn grootste droom is Meesterknecht worden. Maar ja, dat is Tonda al. En daar heeft-ie toch wel enig respect voor. Zie hier het dilemma geboren worden! En daar kunnen we mee gaan spelen.
Daarna een aantal scenes door gaan lezen, gespeeld hebben we eigenlijk niet. Vooral bezig geweest met tekstduiding, stemgebruik en intonatie.
Deze manier van werken vormt een heerlijk rustig contrast met met de drukke en energieke dinsdag. Nu nog afwachten hoe dit uit gaat werken tijdens de dinsdagrepetitie.
Daarna een aantal scenes door gaan lezen, gespeeld hebben we eigenlijk niet. Vooral bezig geweest met tekstduiding, stemgebruik en intonatie.
Deze manier van werken vormt een heerlijk rustig contrast met met de drukke en energieke dinsdag. Nu nog afwachten hoe dit uit gaat werken tijdens de dinsdagrepetitie.
donderdag 7 april 2011
Hard werken (5-4-11)
Regisseren is hard werken. Daar kom ik nu wel achter. Ondanks dat de Hanenveer dit keer de warming-up verzorgde (met verve en met een aantal goede oefeningen!) kostte deze repetitie me toch de nodige energie.
Het begon al direct na de warming-up. Iedereen ging zitten!?! Raar. Een warming-up is bedoeld om op te warmen en dat daarna direct te gebruiken in je spel. Dus eerst weer energie gebruikt om iedereen van zijn stoel af te krijgen. Dan gaan we spelen en gaan de meesten zo'n beetje tegen de muur hangen. Waar is de energie?
Als regisseur moet je dan bij jezelf te rade gaan. Waar ligt dat aan? Doe ik iets fout? En naarmate we met de scènes verder gingen werd het me duidelijker: ik weet al waar het naartoe moet. Zij nog niet. En wat doe je als je het niet weet als speler. Dan wacht je af, zeker als je met velen bent. Dan ga je discussieren over de hoogte van een attribuut. Dan wordt het onrustig. Dan ga je zitten of hangen.
Hoe meer ik uit kon leggen wat er in de verschillende scènes de bedoeling was, wat de intentie, de sfeer diende te zijn, hoe snel er geschakeld diende te worden, hoe makkelijker de spelers het oppakten. En daarna liep het, gingen we met enig gemak door de scènes heen en kwamen we zelfs aan een aantal herhalingen toe.
Op het einde hadden we zelfs tijd over. En hebben we de scènes voor volgende week alvast doorgelezen en heb ik alvast wat teksten kunnen duiden.
Een vermoeiende avond, maar wel voldaan naar huis. Ik heb nu al weer zin in de volgende repetitie.
Het begon al direct na de warming-up. Iedereen ging zitten!?! Raar. Een warming-up is bedoeld om op te warmen en dat daarna direct te gebruiken in je spel. Dus eerst weer energie gebruikt om iedereen van zijn stoel af te krijgen. Dan gaan we spelen en gaan de meesten zo'n beetje tegen de muur hangen. Waar is de energie?
Als regisseur moet je dan bij jezelf te rade gaan. Waar ligt dat aan? Doe ik iets fout? En naarmate we met de scènes verder gingen werd het me duidelijker: ik weet al waar het naartoe moet. Zij nog niet. En wat doe je als je het niet weet als speler. Dan wacht je af, zeker als je met velen bent. Dan ga je discussieren over de hoogte van een attribuut. Dan wordt het onrustig. Dan ga je zitten of hangen.
Hoe meer ik uit kon leggen wat er in de verschillende scènes de bedoeling was, wat de intentie, de sfeer diende te zijn, hoe snel er geschakeld diende te worden, hoe makkelijker de spelers het oppakten. En daarna liep het, gingen we met enig gemak door de scènes heen en kwamen we zelfs aan een aantal herhalingen toe.
Op het einde hadden we zelfs tijd over. En hebben we de scènes voor volgende week alvast doorgelezen en heb ik alvast wat teksten kunnen duiden.
Een vermoeiende avond, maar wel voldaan naar huis. Ik heb nu al weer zin in de volgende repetitie.
laatste dag van Maart
.. en voorlopig laatste repetitie bij Staschko. Bedankt voor de gastvrijheid. Lekker doorgewerkt vanavond. Witko en Kubo waren er ook even, zodat we in eerste instantie vooral het Paaslied samen met de Kantorka hebben geoefend. Die jonge kwelende stemmen stuwen letterlijk en figuurlijk de Kantorka tot grote hoogte. Een mooi trio. En nu nog teksten leren, jongedames!
Daarna hebben de meiden samen met mij het Feestlied gezongen. Daar begint ook al wat schwung in te komen.
En bij verstek gaan van Krabat is mij de eer toegevallen om het liefdesduet met de Kantorka te zingen. Regisseren is een gezegende baan! Ik mocht de eerste stem. Makkelijk dus. Zij de tweede. Even wat lastiger, maar na een paar keer stond ook dit als een huis. Krabat, maak je stembanden maar los!
En toen aan het werk met de Meester: onze keelzanger. Groot volume, maar samengeknepen stembanden. Dus onze logopediste weer verzocht om hem even "los te maken". En dat werkt zo mooi. In plaats van gedwee een liedje van een blaadje zingen als grote jong met klein hartje, stond daar daadwerkelijk de Meester, die ons even een halve meter naar achteren deed zitten vanwege de dreiging en het volume. Als-ie dit weet door te zetten in zijn spel, hebben we een reuzenstap genomen.
Natuurlijk afgesloten met een lekker biertje.
Nu nog wat smoezen verzinnen om weer eens iets bij Staschko te organiseren....
Daarna hebben de meiden samen met mij het Feestlied gezongen. Daar begint ook al wat schwung in te komen.
En bij verstek gaan van Krabat is mij de eer toegevallen om het liefdesduet met de Kantorka te zingen. Regisseren is een gezegende baan! Ik mocht de eerste stem. Makkelijk dus. Zij de tweede. Even wat lastiger, maar na een paar keer stond ook dit als een huis. Krabat, maak je stembanden maar los!
En toen aan het werk met de Meester: onze keelzanger. Groot volume, maar samengeknepen stembanden. Dus onze logopediste weer verzocht om hem even "los te maken". En dat werkt zo mooi. In plaats van gedwee een liedje van een blaadje zingen als grote jong met klein hartje, stond daar daadwerkelijk de Meester, die ons even een halve meter naar achteren deed zitten vanwege de dreiging en het volume. Als-ie dit weet door te zetten in zijn spel, hebben we een reuzenstap genomen.
Natuurlijk afgesloten met een lekker biertje.
Nu nog wat smoezen verzinnen om weer eens iets bij Staschko te organiseren....
woensdag 30 maart 2011
Veel gedaan en toch niet genoeg ??
"Kun je geen repetitieschema maken, zodat we weten wanneer we welke scène spelen?"
U vraagt, wij draaien. Dus vorige week een (ambitieus) schema gestuurd met per week de scènes die dan gepland staan.
Vorige week t/m scène 5. Dat werd dus scène 4.
Deze week t/m scène 9. Dat werd dus scène 6.
Scènes lijken beperkt (halve pagina tekst), maar vragen o zo veel aandacht in mis-en-scène, muziek en afspraken. En je kunt dan wel door blijven raggen "omdat scène 9 gehaald moet worden", maar gaan we dan niet alleen maar rennen en vergeten we te spelen?
En door afwezigheid van mensen moet je toch telkens innovatief zijn en kijken wat je wel kunt doen. Toneel, theater, met zoveel mensen is een dynamisch geheel. Dat kun je wel willen plannen, maar echt lukken wil dat niet. Ik ben dus niet van plan om hijgend achter de (overigens door mij opgestelde) planning aan te hollen. Dus de vraag aan de spelers om er toch elke week te zijn en de mail in de gaten te houden om na te gaan wat er de komende repetitie daadwerkelijk op de planning staat. Is ook eigenlijk best wel gezellig, samen met z'n allen!
Vanaf april gaan we op de donderdag ook op het toneel repeteren. Dan de diepte in met een aantal spelers in voornamelijk de dialogen. Zodat we op de dinsdag tijd kunnen blijven besteden aan de grotere opzet.
Ik heb wel een goed gevoel over gehouden aan de repetitie van gisteren. Ruim de tijd genomen om weer eens aan de rolverdieping te kunnen werken op onze markt van gebakken lucht en Duitsche Schlagers. Mooie dingen gezien die, wanneer de spelers ze vasthouden, goed van pas kunnen komen in hun rolbeleving.
De Kantorka heeft gezongen!
De Meester ook. En even op het eind van de repetitie, toen vrijwel iedereen weg was, met behulp van onze privé logopediste, ineens een heel stuk helderder.
Mijn tip: maak als regisseur gebruik van alles wat eenieder in huis heeft. Dat kan verrassend werken. En meestal in je voordeel!
Volgende week warmt de Hanenveer ons op. Dat zal werken worden!
U vraagt, wij draaien. Dus vorige week een (ambitieus) schema gestuurd met per week de scènes die dan gepland staan.
Vorige week t/m scène 5. Dat werd dus scène 4.
Deze week t/m scène 9. Dat werd dus scène 6.
Scènes lijken beperkt (halve pagina tekst), maar vragen o zo veel aandacht in mis-en-scène, muziek en afspraken. En je kunt dan wel door blijven raggen "omdat scène 9 gehaald moet worden", maar gaan we dan niet alleen maar rennen en vergeten we te spelen?
En door afwezigheid van mensen moet je toch telkens innovatief zijn en kijken wat je wel kunt doen. Toneel, theater, met zoveel mensen is een dynamisch geheel. Dat kun je wel willen plannen, maar echt lukken wil dat niet. Ik ben dus niet van plan om hijgend achter de (overigens door mij opgestelde) planning aan te hollen. Dus de vraag aan de spelers om er toch elke week te zijn en de mail in de gaten te houden om na te gaan wat er de komende repetitie daadwerkelijk op de planning staat. Is ook eigenlijk best wel gezellig, samen met z'n allen!
Vanaf april gaan we op de donderdag ook op het toneel repeteren. Dan de diepte in met een aantal spelers in voornamelijk de dialogen. Zodat we op de dinsdag tijd kunnen blijven besteden aan de grotere opzet.
Ik heb wel een goed gevoel over gehouden aan de repetitie van gisteren. Ruim de tijd genomen om weer eens aan de rolverdieping te kunnen werken op onze markt van gebakken lucht en Duitsche Schlagers. Mooie dingen gezien die, wanneer de spelers ze vasthouden, goed van pas kunnen komen in hun rolbeleving.
De Kantorka heeft gezongen!
De Meester ook. En even op het eind van de repetitie, toen vrijwel iedereen weg was, met behulp van onze privé logopediste, ineens een heel stuk helderder.
Mijn tip: maak als regisseur gebruik van alles wat eenieder in huis heeft. Dat kan verrassend werken. En meestal in je voordeel!
Volgende week warmt de Hanenveer ons op. Dat zal werken worden!
woensdag 23 maart 2011
Eerste dipje?
Gisteren (22-3) was er maar een kleine bezetting aanwezig. Het eerste dipje leek aangebroken. Kwam daarbij ook nog dat ik me in eerste instantie als regiZeur opstelde (je weet wel: op tijd komen, tekst leren...), dus je zou bijna verwachten dat het een vreselijke repetitie was.
DUS NIET!
Begonnen met een heuse voetbal warming-up van Staschko (in zijn andere leven een hobby van hem). Met de conditie van de oudjes (is boven 20) was het slecht gesteld. De jonkies gooiden er nog 10 push-ups (nee, geen bh's) tegen aan.
Warm en verhit weer even het Molenlied geoefend met het doorgeven van de zakken. Hierbij is de macht van de Meester erg prettig, want de regisseur zelf is er niet zo goed in.
En omdat Witko en Kubo er vandaag weer waren, ze voor het blok (of eigenlijk op de tafel) gezet om het Feestlied te zingen. Wat ze met verve deden! Al mogen er nog wel wat laagjes verf extra op.
Daarna is het gelukt om scène 2 t/m 4 te zetten en er een denkfout van ondergetekende uit te halen. Met de introductie van de Hanenveer en een scènebeeld in 3 lagen. Hopelijk valt het mee met de hoogtevrees van onze Krabat. En er was nog iets met iemands "zak" en een hoop jeuk. Scène 5 moeten we doorzetten naar volgende week. Dat was nog net teveel.
Al met al absoluut een vruchtbare repetitie waarin hard gewerkt is. Met toch nog even het complimentje naar Merten en Petar, die hun tekst (en de behandeling daarvan) al aardig onder controle hadden.
En achteraf bleken toch een paar mensen zich vooraf afgemeld te hebben.
DUS NIET!
Begonnen met een heuse voetbal warming-up van Staschko (in zijn andere leven een hobby van hem). Met de conditie van de oudjes (is boven 20) was het slecht gesteld. De jonkies gooiden er nog 10 push-ups (nee, geen bh's) tegen aan.
Warm en verhit weer even het Molenlied geoefend met het doorgeven van de zakken. Hierbij is de macht van de Meester erg prettig, want de regisseur zelf is er niet zo goed in.
En omdat Witko en Kubo er vandaag weer waren, ze voor het blok (of eigenlijk op de tafel) gezet om het Feestlied te zingen. Wat ze met verve deden! Al mogen er nog wel wat laagjes verf extra op.
Daarna is het gelukt om scène 2 t/m 4 te zetten en er een denkfout van ondergetekende uit te halen. Met de introductie van de Hanenveer en een scènebeeld in 3 lagen. Hopelijk valt het mee met de hoogtevrees van onze Krabat. En er was nog iets met iemands "zak" en een hoop jeuk. Scène 5 moeten we doorzetten naar volgende week. Dat was nog net teveel.
Al met al absoluut een vruchtbare repetitie waarin hard gewerkt is. Met toch nog even het complimentje naar Merten en Petar, die hun tekst (en de behandeling daarvan) al aardig onder controle hadden.
En achteraf bleken toch een paar mensen zich vooraf afgemeld te hebben.
zondag 20 maart 2011
.. een paar weken later ...
Je begint een blog met de stellige overtuiging dit bij elke stap netjes bij te houden. In het begin lukt dat. Trouw zit je elke woensdag en vrijdag het blog voor de vorige dag bij te werken. En dan ben je in één keer een paar weken verder. Twee gewone repetities, één muziekrepetitie, een jaarvergadering en een bijeenkomst over het decor. Je komt in een natuurlijke flow, waarbij je niet meer bij elke repetitie hoeft stil te staan. En het leven bestaat uit meer dan repetities (werk, vakantie en andere dagelijkse beslommeringen). Vandaag weer eens zo'n dag waarop ik alles even rustig op een rijtje zet. Repetitie voor komende dinsdag voorbereid, weer wat "spinsels" opgeschreven. En ja, zelfs een repetitieschema gemaakt. Als alle ambities uitkomen, hebben we voordat we in juni op locatie gaan spelen, alle scènes minimaal twee keer gespeeld.
Inmiddels is een tweede bijgewerkte versie van het stuk aan iedereen toegestuurd. In mijn versie daarvan staan alweer de volgende wijzigingen. Steeds meer ideeen vallen steeds duidelijker op hun plaats. Decor weet inmiddels waarnaar gezocht en wat gemaakt moet worden. Nu is het nog zoeken naar een juiste (tijdelijke) locatie daarvoor. Met de dames van de kleding heb ik binnenkort een bespreking. Vanuit hun plannen gaan de grimeuses weer verder. Ook naar rekwisieten wordt al gezocht en enkele daarvan zijn al aangeschaft. Zo ben ik laatst nog een juk ergens in Brabant gaan halen.
Het loopt dus. En het loopt goed. Veel plezier, veel energie. Met muziek en zang gaat het nu al beter als dat ik had durven hopen. Maar er blijven altijd die kleine puntjes. Als speler denk je dan: Zeur niet zo! Als regisseur denk je dan: Doe het nou!
Op tijd komen.
Tekst leren.
Lezer dezes, u vermoedde het al: een echte regizzeur wordt geboren!
Inmiddels is een tweede bijgewerkte versie van het stuk aan iedereen toegestuurd. In mijn versie daarvan staan alweer de volgende wijzigingen. Steeds meer ideeen vallen steeds duidelijker op hun plaats. Decor weet inmiddels waarnaar gezocht en wat gemaakt moet worden. Nu is het nog zoeken naar een juiste (tijdelijke) locatie daarvoor. Met de dames van de kleding heb ik binnenkort een bespreking. Vanuit hun plannen gaan de grimeuses weer verder. Ook naar rekwisieten wordt al gezocht en enkele daarvan zijn al aangeschaft. Zo ben ik laatst nog een juk ergens in Brabant gaan halen.
Het loopt dus. En het loopt goed. Veel plezier, veel energie. Met muziek en zang gaat het nu al beter als dat ik had durven hopen. Maar er blijven altijd die kleine puntjes. Als speler denk je dan: Zeur niet zo! Als regisseur denk je dan: Doe het nou!
Op tijd komen.
Tekst leren.
Lezer dezes, u vermoedde het al: een echte regizzeur wordt geboren!
vrijdag 25 februari 2011
muziekrepetitie 24 februari 2011
Vanwege het commentaar van Andrusch (zie blog 15 februari 2011) dit keer eerst begonnen met zingen. Daarna koffie. Daarna zingen. Daarna... en toen naar huis.
Vandaag weer met Krabat en de Kantorka geoefend. De liefde droop er van af. En zelfs (meestal) tweestemmig, maar wel bedoeld.
Maar alle gekheid op een stokje: er ontstaat al enige vertrouwdheid met de liederen en de muziek. Nu de teksten nog kennen en dan het lied je eigen maken en echt brengen.
De repetitie van vandaag gaf me daar goede hoop op. Onze accordeonist (en zijn accordeon) klinken steeds minder stoffig en roestig, of eigenlijk: klinken gewoon steeds beter.
Komende dinsdag gewoon meteen voor de grote groep. Hebben we dat ook alvast weer gehad.
Vandaag weer met Krabat en de Kantorka geoefend. De liefde droop er van af. En zelfs (meestal) tweestemmig, maar wel bedoeld.
Maar alle gekheid op een stokje: er ontstaat al enige vertrouwdheid met de liederen en de muziek. Nu de teksten nog kennen en dan het lied je eigen maken en echt brengen.
De repetitie van vandaag gaf me daar goede hoop op. Onze accordeonist (en zijn accordeon) klinken steeds minder stoffig en roestig, of eigenlijk: klinken gewoon steeds beter.
Komende dinsdag gewoon meteen voor de grote groep. Hebben we dat ook alvast weer gehad.
Pak me vast
Nee, dit is geen hartenkreet, maar het begin van het volgende citaat, dat mijns inziens weergeeft wat we met MVDZM zouden moeten bereiken.
Dus laat je inspireren!
'Pak me vast,
neem me mee naar een wereld die ik niet ken
en toon aan dat die wereld ook de mijne is.
Zeg mij wat ik niet weet,
spreek tegen wat ik dacht
en zorg dat ik er was zonder dat ik het wist.'
(David van Reybrouck, festival Cement 2011)
Dus laat je inspireren!
'Pak me vast,
neem me mee naar een wereld die ik niet ken
en toon aan dat die wereld ook de mijne is.
Zeg mij wat ik niet weet,
spreek tegen wat ik dacht
en zorg dat ik er was zonder dat ik het wist.'
(David van Reybrouck, festival Cement 2011)
donderdag 24 februari 2011
Repetitie 22 februari 2011
Vandaag waren we bijna compleet. Kubo en Witko waren er namelijk ook. Vandaar dat we begonnen zijn met het begin van de proloog om de mis-en-scène, de choreo en de muziek en zang nog eens op een rijtje te zetten. En dat maakte me blij, want het eerste lied begint echt al te klinken en ook de eerste aanzet van de choreo bleek te kloppen. Daarna door met scène 15. Dat lijkt een rare sprong, maar in deze scène zitten ook weer heel veel verschillende toneelbeelden, veelal zonder tekst. Bovendien komen er maar liefst drie liederen in voor, waarbij twee herhalingen. En in deze scène beginnen en eindigen Kubo en Witko qua tekst.
De Kantorka mocht voor het eerst haar Paaslied zingen (de kop is er dus af) en hetzelfde gold voor Kubo, Witko en Krabat wat betreft het feestlied.
Voor Juro kent deze scène een monoloog met een heel belangrijke schakel erin. Ik kan nu aan de slag met hetgeen ik gezien heb.
Daarna scène 1 doorgelezen, geduid en nog eens gespeeld. Vanuit het spelen weer wat tekst omgedraaid en aangepast, zodat het binnen mijn toneelbeeld een logischer geheel werd. Nu moet ik wel weer het begin van scène 2 aanpassen. Sneeuwbaleffect.
Volgende week wil ik het eindblok gaan doen (scène 26 en 27). Daar komt de rest van de liederen in voor en ook daar zitten uitgebreide mis-en-scènes in.
En eigenlijk hebben we dan het hele stuk gehad (ha ha). Alleen nog even die scènes daartussen (zo'n 20) invullen. That's all folks...
De Kantorka mocht voor het eerst haar Paaslied zingen (de kop is er dus af) en hetzelfde gold voor Kubo, Witko en Krabat wat betreft het feestlied.
Voor Juro kent deze scène een monoloog met een heel belangrijke schakel erin. Ik kan nu aan de slag met hetgeen ik gezien heb.
Daarna scène 1 doorgelezen, geduid en nog eens gespeeld. Vanuit het spelen weer wat tekst omgedraaid en aangepast, zodat het binnen mijn toneelbeeld een logischer geheel werd. Nu moet ik wel weer het begin van scène 2 aanpassen. Sneeuwbaleffect.
Volgende week wil ik het eindblok gaan doen (scène 26 en 27). Daar komt de rest van de liederen in voor en ook daar zitten uitgebreide mis-en-scènes in.
En eigenlijk hebben we dan het hele stuk gehad (ha ha). Alleen nog even die scènes daartussen (zo'n 20) invullen. That's all folks...
Muziekrepetitie 17 februari 2011
Eerste repetitie met ook Andrusch op de fluit erbij. Verder heeft Jade, de dochter des huizes, even meegefloten en Kubo (Amber) ook nog even meegezongen. Aardig lastig, omdat toevallig bij deze hele muzikale bende niemand native Häörs spreekt. En in ieder geval de meeste liederen wel in dialect gezongen gaan worden. Soms denk je simpele arrangementen geschreven te hebben, maar dan bewijst je eigen dochter (Staschko) dat dat toch niet helemaal het geval is. Waarom die rare pauze rust? (vind ik mooi). En hoe vaak moet het herhaald worden? (weten we nog niet) En waarom heb ik niet de volledige partij? (vorige week pas aangepast) En we drinken te lang koffie (en we gaan te vroeg aan het bier). Maar uiteindelijk leek het al wel ergens op en was het wederom reuzegezellig. Ja, ja, repeteren is een straf....
Repetitie 15 februari 2011
Deze repetitie verder gegaan met de proloog en met scene 1. In beide scenes staan bijna alle spelers op het toneel. Er is dus veel beweging, veel mis-en scene. Met de muziek in het begin erbij ontstaat ook nog een heuse choreografie. Veel technisch regisseren dus. In de warming-up wel meer tijd genomen voor een stukje rolinleving. Loopoefeningen als personage en daarbij een emotie: haast, verdriet, feest. Leverde toch bij bepaalde rollen wat knelpunten op, waarover we nog even hebben nagepraat. Bij sommigen leverde dat al wat duidelijkheid op, bij anderen eerder nog meer vragen.
Scene 1 even doorgespeeld. Ik weet nu in ieder geval wat ik niet wil. En dat is ook wat waard.
Scene 1 even doorgespeeld. Ik weet nu in ieder geval wat ik niet wil. En dat is ook wat waard.
zaterdag 12 februari 2011
De proloog van de proloog
8 februari 2011 alweer de derde repetitie. Deze kwam langzaam op gang. Mensen die vanwege werk, vergaderingen en instrumenten wat later kwamen. Maar het enthousiasme was er niet minder om. De opdracht om als raaf te bewegen door de ruimte en elkaar zo te ontmoeten leverde de nodige lachspieroefeningen op. Zeker toen Rob en Stephen wat later binnenkwamen en dezelfde oefening nog eens moesten overdoen. Daarna verder met eenieders presentatie van zijn rol. En omdat de instrumenten er waren natuurlijk gaan zingen. Eerst het Molenlied, daarna het Feestlied. Ik was niet ontevreden. We hebben vorig jaar wat dat betreft behoorlijk wat bij geleerd. En daarna gewoon eens de proloog door gaan spelen (met zang). Dan blijkt al meteen dat dit stuk niet zozeer om de tekst gaat, maar vooral om alles wat er buiten die tekst om gebeurt. Er zit veel beweging in het stuk, veel choreografie, veel zeggen met weinig of geen woorden. En nu maar eens afwachten hoe ze dat gaan instuderen. Want dat staat niet in het boekje. Toch maar pen en papier meenemen....
zondag 6 februari 2011
Bezoek aan de molen
Zondag 6 februari een bezoek aan de molen gebracht om een en ander eens in ogenschouw te nemen. Samen met Jan Vesters (decor), Fransje (productie) en Paul (want die is nou eenmaal met haar getrouwd). Alles rondom de molen is nu met nieuw gras ingezaaid, ter voorbereiding van de restauratie van de molen. Dat betekent dat we ook achter de molen ruimte hebben om bijvoorbeeld catering e.d. te verzorgen. We hebben behoorlijk wat speelruimte (10x12) en kunnen ook bovenop de molenheuvel (hoe heet dat eigenlijk?) terecht. Voor publiek (100 man) is voldoende plaats. Nu alleen nog het weer regelen. Wie gaat dat verzorgen?
zaterdag 5 februari 2011
Eerste muziekrepetitie
Eerste muziekrepetitie bij Stephen thuis in de mooie nieuwe aanbouw. Ik heb voor Rob een heuse contrabas kunnen regelen. Als een kind zo blij is hij het instrument gaan verkennen. Verder bleek ik bij het Feestlied een echte baspartij geschreven te hebben, dus hij heeft zijn hart op kunnen halen. Stephen is inmiddels bezig het stof uit zijn accordeon en zijn accordeonspel te blazen. En hij heeft weer wat bijgeleerd: een accordeon heeft ook een luchtknop! En Stephen heeft (of had) meer als 30 jaar oud bier, dat we als echter kenners hebben leeggedronken. Muzikaal moet er nog heel wat gebeuren, maar met de gezelligheid zit het alvast goed.
donderdag 3 februari 2011
De tweede repetitie
We begonnen al weer iets eerder. Dat belooft nog wat voor de toekomst. Na de "Coretta"-oefeningen voldaan aan het verzoek van de groep. We hebben weer ge-woesj-ho-zapt. Voor degenen die er voor het eerst waren even een complete verrassing. Daarna een aantal namenspellen gedaan. Niet om elkaars gewone namen te leren kennen -deze groep kent elkaar grotendeels al vele jaren- maar om al die namen uit het stuk een beetje te leren kennen (Krabat, Kantorka, Michal en niet Michel en met een 'ch', Kantorka (en niet Koraktor)). Enfin, lijkt me wel duidelijk dus. Daarna het tweede gedeelte (na de pauze) gaan lezen.
Na de koffie (en het brandalarm) begonnen aan de roluitdieping. Nog even heel simpel: opdracht was om wat uit te werken over je rol. De meesten hebben dat in hun hoofd gedaan en niet op papier, maar er bleek wel degelijk te zijn nagedacht over een en ander. Ook omdat verschillende mensen het boek hebben gelezen of de film hebben gezien. Het idee om samen de film te gaan kijken is door mij afgewezen, omdat ik daaraan geen repetitie wil besteden. Maar achteraf bekeken kan dat natuurlijk eventueel ook op een ander moment als tijdens een repetitie. Volgende keer toch even bespreken.
En volgende keer verder met de roluitdieping en stiekem al even proberen de proloog een beetje te gaan zetten. Om een beetje beeld, een beetje gevoel, een beetje idee te krijgen. En even uit het hoofd en in het lijf te stappen.
Na de koffie (en het brandalarm) begonnen aan de roluitdieping. Nog even heel simpel: opdracht was om wat uit te werken over je rol. De meesten hebben dat in hun hoofd gedaan en niet op papier, maar er bleek wel degelijk te zijn nagedacht over een en ander. Ook omdat verschillende mensen het boek hebben gelezen of de film hebben gezien. Het idee om samen de film te gaan kijken is door mij afgewezen, omdat ik daaraan geen repetitie wil besteden. Maar achteraf bekeken kan dat natuurlijk eventueel ook op een ander moment als tijdens een repetitie. Volgende keer toch even bespreken.
En volgende keer verder met de roluitdieping en stiekem al even proberen de proloog een beetje te gaan zetten. Om een beetje beeld, een beetje gevoel, een beetje idee te krijgen. En even uit het hoofd en in het lijf te stappen.
woensdag 2 februari 2011
Reageren
Tijdens de 2e repetitie kreeg ik te horen dat het niet lukte om een reactie te plaatsen op deze site. Dat heb ik inmiddels aangepast.
Als je een reactie wilt plaatsen dan kan dat door "Anoniem" te kiezen bij ´Reageren als:´ Dan klik je op Reactie plaatsen. Vervolgens moet je een soort wachtwoord verificatie uitvoeren, en dan staat het er op.
Succes ermee
Rob.
Als je een reactie wilt plaatsen dan kan dat door "Anoniem" te kiezen bij ´Reageren als:´ Dan klik je op Reactie plaatsen. Vervolgens moet je een soort wachtwoord verificatie uitvoeren, en dan staat het er op.
Succes ermeeRob.
woensdag 26 januari 2011
De eerste repetitie
Gisteren de eerste repetitie gehad. Zoals altijd begon het natuurlijk te laat, omdat iedereen zo'n beetje komt binnendruppelen. Zou het dit jaar lukken om daar eens doorheen te breken?
Begonnen met een actieve warming-up: woesj-ho-zap! En lekker even met de bal spelen. Daarna het stuk door gaan lezen. Her en der wat uitleg gegeven, maar vooral niet teveel onderbroken. Ja, ik weet dat de intonatie niet goed is, er meer energie in moet et cetera et cetera. Komt wel. Eerst even niet meer struikelen over de dialectteksten. Even het stuk leren kennen. Even een beeld vormen van het stuk, nadenken over je eigen en andermans rol, fantaseren, SPELEN met gedachtes. En een dag niet gezongen is een dag niet geleefd, dus ook alvast geproefd aan het werklied. Als opdracht meegegeven: schrijf eens wat op over je personage en haal mij uit m'n hokje. Verras me! Volgende week tweede deel van de leesrepetitie en........
Begonnen met een actieve warming-up: woesj-ho-zap! En lekker even met de bal spelen. Daarna het stuk door gaan lezen. Her en der wat uitleg gegeven, maar vooral niet teveel onderbroken. Ja, ik weet dat de intonatie niet goed is, er meer energie in moet et cetera et cetera. Komt wel. Eerst even niet meer struikelen over de dialectteksten. Even het stuk leren kennen. Even een beeld vormen van het stuk, nadenken over je eigen en andermans rol, fantaseren, SPELEN met gedachtes. En een dag niet gezongen is een dag niet geleefd, dus ook alvast geproefd aan het werklied. Als opdracht meegegeven: schrijf eens wat op over je personage en haal mij uit m'n hokje. Verras me! Volgende week tweede deel van de leesrepetitie en........
maandag 24 januari 2011
Ook de Meester kwam en zong
Donderdag 20-1 kwam ook de Meester even polshoogte nemen van de liederen die hij geacht wordt te gaan zingen. Met enigszins krakende stem vanwege wat verstoppingen, maar in zijn geval kwam dat de liederen juist ten goede
donderdag 20 januari 2011
Poster & nieuw bericht
Met gepaste trots presenteer ik hierbij de poster/flyer voor MVDZM
(al zeg ik het zelf)
Ik heb ook een algemeen bericht op de homepage aangemaakt over MVDZM
(al zeg ik het zelf)
Ik heb ook een algemeen bericht op de homepage aangemaakt over MVDZM Klik hier om het te bekijken.
Rob.
1e zangrepetitie
Gisteravond zijn Krabat en de Kantorka bij me op bezoek geweest. We hebben de liederen doorgenomen waarbij ze solo of duet moeten zingen en de toonhoogtes bepaald. Ik kan nu de muziek gaan transponeren en de (voorlopig) definitieve versies toesturen aan onze musici.
En dan natuurlijk: spelen!
En dan natuurlijk: spelen!
woensdag 19 januari 2011
Kick-off
Eindelijk was het zover! Na stiekem bijna 2 jaar voorbereiding, nadenken, fantaseren, musiceren, zweten en soms wakker liggen was-ie daar toch echt: de kick-off van MVDZM, De Meester Van De Zwarte Molen. En in mijn eigen-wijsheid zaten daar tot verwondering van sommigen niet alleen de spelende leden en het bestuur maar ook "wie is dat die ken ik nie". Toneelspelen bestaat niet alleen uit een regisseur en wat spelers en een aantal mensen die op het laatst ook eens op mogen draven voor wat hand- en spandiensten, maar ook uit decormensen, productiemensen, techniekmensen, kledingmensen en grime-mensen. En die hebben allemaal hun eigen ideeën en hun eigen kundes. En ik heb die allemaal niet. Dus waarom niet gevraagd of ze er vanaf het begin bij willen zijn, mee willen denken, hun ei willen leggen en mij willen overtuigen dat hun ideeën toch echt beter zijn dan de mijne (hopen ze...). Het moet gaan broeien. En broeien deed het deze avond. Nu is het zaak om het een met het ander te gaan laten praten, mensen de goede weg te wijzen, de goede communicatielijnen vinden en dan mag ik me met m'n spelers en m'n muzikanten vooral inhoudelijk bezig gaan houden.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.
Zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder.
En
SPEEL!
Abonneren op:
Posts (Atom)