Vlak voor de laatste

Zondag 18 september, begin van de middag.
Zo dadelijk weer naar de molen voor de laatste voorstelling.
Dreigende wolken, maar buienradar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Vandaag een vol huis.
Vorige week zondag, de tweede voorstelling, zat het ook vol. Weer een goede voorstelling gezien, maar niet zo goed als de première. Het begon al met twaalf in plaats van elf zakken op de belt. Iemand die zich in zijn eigen naam versprak. En omdat het gevoel goed was en het vertrouwen groot, werd er steeds meer op het publiek gespeeld. Dat vindt het publiek leuk. Maar het maakt de voorstelling zwakker. De focus ligt niet meer goed, het beeld staat op onscherp.
En al heb je als regisseur officieel de voorstelling uit handen gegeven, toch kriebelt het om dat voor de volgende voorstelling nog recht te trekken.

Afgelopen woensdag hadden we nog even een bijeenkomst om het Italiaantje te doen. En die heb ik aangegrepen om toch nog een aantal dingen met de groep op te nemen. Uiteindelijk zijn het geen nieuwe dingen, we hebben ze al eerder (en beter) in repetities gedaan.
Geprobeerd om het niet "te groot" te maken. Immers, de voorstelling van zondag was absoluut goed. Maar waarom niet beter als het nog beter kan?

Gisteren kwam ik bij de molen en het voelde goed. Ik werd door deze en gene aangesproken dat ze erover nagedacht hadden en gingen proberen het besprokenen ook toe te passen. Er was weinig voor nodig om ze gefocust te krijgen. Dat waren ze al.
Het eerste gedeelte ging weer geweldig. Ze waren nauwelijks op foutjes te betrappen. Het liep vloeiend in elkaar over. We hadden een goedlachs publiek, dat gewoon vroeg om een lach. En het knappe is, dat de spelers er niet instonken. Ze hebben hem niet gegeven. De Meester kleurde zijn teksten in meer kleuren als voorheen. Het "alleen maar schreeuwen" was eraf. Hij had maar met zijn pink hoeven te bewegen en het publiek had hem een lach geschonken. Maar hij deed het juist niet. Wat een mooie spanning gaf dat.
En dan na de pauze. De Kantorka en Krabat gaven elkaar de tijd en de ruimte om ook echt verliefd te spelen. De Meester was klein waar hij klein moest zijn. En groot waar hij groot moest zijn. Juro en Krabat speelden schitterend, al ging de tekst anders als in het boek. Maar ze speelden zo gemakkelijk en naturel door, dat waarschijnlijk alleen ik wist dat het eigenlijk anders moest. Het was een genot om naar te kijken.

Ik heb wel vaker dat na zo'n stuk mij even de tranen in de ogen schieten. Omdat het zo mooi is. Omdat het gelukt is. Omdat ik zo trots ben. Eén keer slikken en dan is het weg.
Gisteren niet. Gisteren werd ik naar voren geroepen als regisseur en iedereen heeft het mogen zien. Ik was diep ontroerd. Wat is het op zo'n moment toch mooi om regisseur te mogen zijn.

De zon breekt weer even door. Ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn. Want ze verdienen het, mijn spelers, om nog één keer te mogen schitteren.