En dan komt het erop aan.
Maandagavond: mooi weer.
Het gedeelte voor de pauze schrijf ik weer een aantal bladzijdes vol met aantekeningen.
We doen er ongeveer een uur over, net als zaterdag.
In de pauze nemen we al die aantekeningen door.
Daarna verder met het tweede gedeelte. Voor sommigen lastig, omdat ze zoveel informatie in de pauze hebben meegekregen. Nu wat vakaer moeten onderbreken. Het tweede gedeelte loopt nog niet. Er zijn nog geen automatismes. We doen er zo'n 50 minuten over.
Na dit gedeelte weer alle aanwijzingen doorgenomen. En daarna opgeruimd.
We hebben het gehaald. De eerste echte doorloop hebben we alles doorgespeeld.
Tekst is niet meer zo zeer het probleem. Wel nog steeds de vele logistiek en de scène-wisselingen. Vooral naar het einde vloeit de concentratie weg.
Nu pas wordt het sommige spelers echt duidelijk dat ze een vol uur vrijwel achter elkaar op het toneel staan en de veiligheid van het tekstboek er niet is.
Dinsdagavond: regen.
Heel gemeen zeg ik dat ik daarmee blij ben, want dan weten we ook eens hoe het is om in de regen te spelen. We beginnen weer van voren af aan. Ik heb me voorgenomen vooral te kijken en niet teveel aantekeningen te maken. Het gaat nu vooral om automatiseren en vertrouwd raken met de flow van het stuk. Ik begin onder de paraplu op mijn stoel, maar al snel vind ik dat ik solidair moet zijn met mijn doorweekte spelers en sta ook ik in de regen te kijken naar (en te genieten van) hetgeen me voorgeschoteld wordt. Tussendoor (bij een van de weinige breaks) gevraagd of men door wil gaan. Wat een bikkels! Ze zeggen ja. Maar dan slaat het noodlot toe. Net voor de pauze, tijdens het feestlied, glijdt één van de spelers in het donker uit op de belt, uit het zicht van iedereen. Een paar minuten ligt ze daar in het donker voordat ze wordt ontdekt. Voor haar heel lange minuten. Ze is ongelukkig terecht gekomen op een opstaande klinker. Ze wordt snel naar huis gebracht, we spelen nog tot de pauze door en breken daarna geschrokken en moe de repetitie af. Direct even bij haar op bezoek. Het is vooral de schrik, en ook pijn. Morgen kijken we hoe het verder gaat. Desnoods wordt ik zelf de stand-in. Maar er lekker op slapen doe ik niet.
Woensdag: de generale.
Met publiek. Naast wat eigen trouwe fans komt ook Lise-Lott Kok van het Laagland op bezoek. Zij zijn net begonnen met de repetities van MVDZM en gaan op 1 oktober in première. Ze is er samen met 4 van haar spelers. Bij binnenkomst zijn ze al onder de indruk. De ambiance bij de molen is natuurlijk nooit te evenaren in een theater. Ze moeten nog even wachten want het grimeren loopt uit. Ik heb samen met de grime gekozen voor een uitgesproken grime met een witte ondergrond en harde, zwarte lijnen (soms uitvagend) die de karakters moeten versterken.
En dan beginnen we. Het eerste gedeelte staat als een huis. Het plaatje is compleet: decor, kleding en grime versterken het spel, muziek en zang staan op hun plaats, de spelers spelen lekker door. De overgangen lopen heel behoorlijk en daar waar het mis gaat helpt men elkaar. Zelfs het omkleden naar de raven gebeurt in een redelijke tijd, zonder extra hulp achter de coulissen. Ik sta met een brede smile te genieten.
En niet alleen ik geniet, ook onze "collega's" van het Laagland. Ze hangen aan de lippen van de spelers.
Ook het tweede gedeelte komen we vrijwel zonder kleerscheuren door. Mijn enige opmerking is, dat dit gedeelte nog niet helemaal "op spanning" is. Het publiek had daar niet zo'n last van, maar konden dat wel beamen. Het geeft een heel gerust gevoel. Het staat! Nu zijn we alleen nog afhankelijk van het weer.
Lise-Lott en haar spelers geven aan genoten te hebben en zeker een aantal dingen gezien te hebben waarmee ze aan de slag kunnen. Algemeen is de bevinding dat het (toch wel ingewikkelde) verhaal helder en duidelijk wordt verteld. De hoeveelheid spelers (17 i.p.v. 6) wordt mooi uitgebuit door van het "Griekse koor" gebruik te maken. Ook vinden ze de her en der vrolijke muziek een verademing. Zelf zijn ze nog blijven steken in donkere en dreigende muziek. We zijn uitgenodigd voor hun generale repetitie. En daar gaan we graag op in.
Donderdag: weer slecht weer
Maar mijn voorstel om dan maar binnen bij de Postkoets te gaan repeteren werd weggewuifd. En weer stonden mijn bikkels daar in de regen. En weer bleef ik solidair. Vandaag hielden we het kort. We hebben alleen het tweede gedeelte nog een keer doorgespeeld. Zonder de kledingwisselingen. Ook dat staat nu.
Nog twee nachtjes slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten