Zeventien spelers/muzikanten/zangers, die grotendeels constant op het toneel zijn. Daar moet je gebruik van maken. Niet alleen in je zang, maar zeker ook in je spel.
Vorige week kwam Veronique, die me begeleidt, voor het eerst kijken. Vanuit een kleine wijziging op een al vastgelegde spelsituatie, waarin de knechten als groep fungeerden, ontstond het idee om de groep als groep meer te gaan gebruiken. Als een het koor in een Griekse tragedie.
Voorheen was het idee om wel alle spelers op het toneel te houden, maar verspreid en bezig zijnd met hun eigen dingetje. Dan krijg je een heel versnipperd en onrustig beeld als je niet uitkijkt.
Door de groep als groep te gebruiken en veel meer te laten reageren op wat er op het toneel plaatsvindt, wordt de groep ook veel nadrukkelijker een onderdeel van de vertelling. En geven ze veel meer tegenspel aan het individu, zodat ook het individu versterkt wordt.
Een voorbeeld:
de Meester komt op en moet macht uitstralen. Wanneer hij zijn eigen macht volledig uit zichzelf moet putten, vervalt hij al snel in schreeuwen. En schreeuwen is juist onmacht. Wanneer hij echter opkomt en de groep wijkt automatisch uiteen en buigt uit angst het hoofd, geeft de groep hem direct macht. En kan de Meester binnen die macht veel meer alle andere emoties uitspelen.
Met dit nieuwe inzicht (met dank aan Veronique) zijn we de afgelopen repetitie verder aan de slag gegaan. In de warming-up zijn de spelers dicht tegen elkaar aan in een groep gaan staan en zijn we eerst gaan "wiegen", zoveel mogelijk in dezelfde flow. Voor sommigen heel veilig, voor anderen ook wel beangstigend zo dicht op elkaar. Eenieder zoekt daar dan ook zijn eigen plekje in. Opdracht is om altijd licht contact met elkaar te houden. Stapt iemand naar voren, vullen de anderen zijn plek weer in. Komt iemand onbedoeld los te staan van de groep, wordt zo snel mogelijk weer aangesloten. Als een zwerm bijen, een altijd bewegend organisme. Dat zijn we toe gaan passen in de scenes die we daarvoor al gespeeld hadden. En daarvoor zijn we vormen gaan zoeken in de scenes die we daarna zijn gaan spelen.
En het werkt! Voor het tableau de la troupe, omdat ze een (veilige) plek hebben gekregen, voor de individuele speler die ineens heel veel tegenspel krijgt en daar van alles uit kan putten, en voor het toneelbeeld.
En het maakt duidelijk, duidelijker dan woorden dat kunnen, waarom we elke repetitie allemaal heel hard nodig zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten