Een kleine flits in mijn herinnering:
aan het begin van de repetitieperiode maakte ik wel eens het vergelijk met een stel kinderen dat een verhaal gaat spelen:
dan ben ik Tonda en jij Lyschko en dan......
Zondag na de voorstelling op en rond de belt van de molen waren de kinderen van de spelers en van de bewoners aan het spelen:
dan ben ik Tonda en jij Lyschko en dan......
De nieuwe generatie staat al klaar.
dinsdag 20 september 2011
maandag 19 september 2011
Afscheid van de molen
Ik zit op m'n werk. Een beetje brak. Een beetje onwezenlijk.
Gisteren de laatste voorstelling van de Meester van de Zwarte Molen.
Stoelen bij moeten zetten. Aan reserveringen was het al uitverkocht. En er stonden nog zo'n 20 mensen te wachten.
Het weer was prachtig. Donder en bliksem waren voorspeld, maar we zaten gewoon in de zon.
De hele ploeg wilde weer o zo graag. Niet teveel geluld over de laatste keer. Eerst "SPELEN". Het devies van dit jaar. En dat hebben ze weer gedaan. Een staande ovatie.
Daarna de tranen.
Bij spelers en regisseur omdat het afgelopen was.
Bij moeders die zo trots was op haar zoon.
Bij manlief die zo trots was op zijn vrouw.
Bij dochter die zo trots was op haar vader.
Bij toeschouwers die geraakt werden door het stuk.
Bij zus die vond dat pa en ma het ook hadden moeten zien (hebben ze lekker toch. Van daarboven. Wie denk je dat het goede weer gestuurd heeft!)
En bij anderen die bij anderen tranen zagen.
Wat hebben we een mooi seizoen gehad. Niet alleen stond er een schitterend stuk bij een schitterende molen bij schitterende mensen. Ook de weg daarnaartoe is een mooie reis geweest.
Met alle neuzen dezelfde kant op. Van zowel spelers, decor, kleding, grime, requisieten, productie en iedereen die zich betrokken voelde bij Spelenderwijs. De band is weer sterker geworden. Misschien is dat wel de belangrijkste winst van dit jaar.
Wij zijn geen profs, wij hebben een hobby die onze passie is. Bij de een wat meer, bij de ander iets minder. Voor ons moet toneelspelen geen lijden zijn, maar plezier. En natuurlijk mag dat wel eens moeite kosten. Na een voetbalwedstrijd ben je ook kapot.
En nu het zwarte gat. Wat in 9 maanden is opgebouwd en een prachtig kind is geworden, moeten we de komende week weer af gaan breken. Het decor moet uit elkaar gehaald en naar de appelboer terug. De kleding moet in de kast (althans gedeeltelijk). De tekstboeken gaan op de plank. De instrumenten krijgen even rust. De penningmeester maakt de kas op. De regisseur gaat in zijn luie stoel zitten met een wijntje en een sigaar. Eerst kicken, dan afkicken.
Gelukkig krijgen we daar een redelijke periode voor. Komende zondag mogen we nog even zingen bij en in het kasteel. Dan hebben we nog de evaluatie en de uitnodiging om bij het Laagland naar hun kindje te komen kijken.
Dus nee, dit is nog niet het einde van dit blog. Dat stellen we lekker even uit.
Voor ons geen cold turkey.
Maar alvast wel: iedereen bedankt.
Voor het vertrouwen, de inzet, het spelplezier en bovenal: het kameraadschap!
Blijf spelen!
Jullie regisseur
Gisteren de laatste voorstelling van de Meester van de Zwarte Molen.
Stoelen bij moeten zetten. Aan reserveringen was het al uitverkocht. En er stonden nog zo'n 20 mensen te wachten.
Het weer was prachtig. Donder en bliksem waren voorspeld, maar we zaten gewoon in de zon.
De hele ploeg wilde weer o zo graag. Niet teveel geluld over de laatste keer. Eerst "SPELEN". Het devies van dit jaar. En dat hebben ze weer gedaan. Een staande ovatie.
Daarna de tranen.
Bij spelers en regisseur omdat het afgelopen was.
Bij moeders die zo trots was op haar zoon.
Bij manlief die zo trots was op zijn vrouw.
Bij dochter die zo trots was op haar vader.
Bij toeschouwers die geraakt werden door het stuk.
Bij zus die vond dat pa en ma het ook hadden moeten zien (hebben ze lekker toch. Van daarboven. Wie denk je dat het goede weer gestuurd heeft!)
En bij anderen die bij anderen tranen zagen.
Wat hebben we een mooi seizoen gehad. Niet alleen stond er een schitterend stuk bij een schitterende molen bij schitterende mensen. Ook de weg daarnaartoe is een mooie reis geweest.
Met alle neuzen dezelfde kant op. Van zowel spelers, decor, kleding, grime, requisieten, productie en iedereen die zich betrokken voelde bij Spelenderwijs. De band is weer sterker geworden. Misschien is dat wel de belangrijkste winst van dit jaar.
Wij zijn geen profs, wij hebben een hobby die onze passie is. Bij de een wat meer, bij de ander iets minder. Voor ons moet toneelspelen geen lijden zijn, maar plezier. En natuurlijk mag dat wel eens moeite kosten. Na een voetbalwedstrijd ben je ook kapot.
En nu het zwarte gat. Wat in 9 maanden is opgebouwd en een prachtig kind is geworden, moeten we de komende week weer af gaan breken. Het decor moet uit elkaar gehaald en naar de appelboer terug. De kleding moet in de kast (althans gedeeltelijk). De tekstboeken gaan op de plank. De instrumenten krijgen even rust. De penningmeester maakt de kas op. De regisseur gaat in zijn luie stoel zitten met een wijntje en een sigaar. Eerst kicken, dan afkicken.
Gelukkig krijgen we daar een redelijke periode voor. Komende zondag mogen we nog even zingen bij en in het kasteel. Dan hebben we nog de evaluatie en de uitnodiging om bij het Laagland naar hun kindje te komen kijken.
Dus nee, dit is nog niet het einde van dit blog. Dat stellen we lekker even uit.
Voor ons geen cold turkey.
Maar alvast wel: iedereen bedankt.
Voor het vertrouwen, de inzet, het spelplezier en bovenal: het kameraadschap!
Blijf spelen!
Jullie regisseur
zondag 18 september 2011
Vlak voor de laatste
Zondag 18 september, begin van de middag.
Zo dadelijk weer naar de molen voor de laatste voorstelling.
Dreigende wolken, maar buienradar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Vandaag een vol huis.
Vorige week zondag, de tweede voorstelling, zat het ook vol. Weer een goede voorstelling gezien, maar niet zo goed als de première. Het begon al met twaalf in plaats van elf zakken op de belt. Iemand die zich in zijn eigen naam versprak. En omdat het gevoel goed was en het vertrouwen groot, werd er steeds meer op het publiek gespeeld. Dat vindt het publiek leuk. Maar het maakt de voorstelling zwakker. De focus ligt niet meer goed, het beeld staat op onscherp.
En al heb je als regisseur officieel de voorstelling uit handen gegeven, toch kriebelt het om dat voor de volgende voorstelling nog recht te trekken.
Afgelopen woensdag hadden we nog even een bijeenkomst om het Italiaantje te doen. En die heb ik aangegrepen om toch nog een aantal dingen met de groep op te nemen. Uiteindelijk zijn het geen nieuwe dingen, we hebben ze al eerder (en beter) in repetities gedaan.
Geprobeerd om het niet "te groot" te maken. Immers, de voorstelling van zondag was absoluut goed. Maar waarom niet beter als het nog beter kan?
Gisteren kwam ik bij de molen en het voelde goed. Ik werd door deze en gene aangesproken dat ze erover nagedacht hadden en gingen proberen het besprokenen ook toe te passen. Er was weinig voor nodig om ze gefocust te krijgen. Dat waren ze al.
Het eerste gedeelte ging weer geweldig. Ze waren nauwelijks op foutjes te betrappen. Het liep vloeiend in elkaar over. We hadden een goedlachs publiek, dat gewoon vroeg om een lach. En het knappe is, dat de spelers er niet instonken. Ze hebben hem niet gegeven. De Meester kleurde zijn teksten in meer kleuren als voorheen. Het "alleen maar schreeuwen" was eraf. Hij had maar met zijn pink hoeven te bewegen en het publiek had hem een lach geschonken. Maar hij deed het juist niet. Wat een mooie spanning gaf dat.
En dan na de pauze. De Kantorka en Krabat gaven elkaar de tijd en de ruimte om ook echt verliefd te spelen. De Meester was klein waar hij klein moest zijn. En groot waar hij groot moest zijn. Juro en Krabat speelden schitterend, al ging de tekst anders als in het boek. Maar ze speelden zo gemakkelijk en naturel door, dat waarschijnlijk alleen ik wist dat het eigenlijk anders moest. Het was een genot om naar te kijken.
Ik heb wel vaker dat na zo'n stuk mij even de tranen in de ogen schieten. Omdat het zo mooi is. Omdat het gelukt is. Omdat ik zo trots ben. Eén keer slikken en dan is het weg.
Gisteren niet. Gisteren werd ik naar voren geroepen als regisseur en iedereen heeft het mogen zien. Ik was diep ontroerd. Wat is het op zo'n moment toch mooi om regisseur te mogen zijn.
De zon breekt weer even door. Ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn. Want ze verdienen het, mijn spelers, om nog één keer te mogen schitteren.
Zo dadelijk weer naar de molen voor de laatste voorstelling.
Dreigende wolken, maar buienradar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Vandaag een vol huis.
Vorige week zondag, de tweede voorstelling, zat het ook vol. Weer een goede voorstelling gezien, maar niet zo goed als de première. Het begon al met twaalf in plaats van elf zakken op de belt. Iemand die zich in zijn eigen naam versprak. En omdat het gevoel goed was en het vertrouwen groot, werd er steeds meer op het publiek gespeeld. Dat vindt het publiek leuk. Maar het maakt de voorstelling zwakker. De focus ligt niet meer goed, het beeld staat op onscherp.
En al heb je als regisseur officieel de voorstelling uit handen gegeven, toch kriebelt het om dat voor de volgende voorstelling nog recht te trekken.
Afgelopen woensdag hadden we nog even een bijeenkomst om het Italiaantje te doen. En die heb ik aangegrepen om toch nog een aantal dingen met de groep op te nemen. Uiteindelijk zijn het geen nieuwe dingen, we hebben ze al eerder (en beter) in repetities gedaan.
Geprobeerd om het niet "te groot" te maken. Immers, de voorstelling van zondag was absoluut goed. Maar waarom niet beter als het nog beter kan?
Gisteren kwam ik bij de molen en het voelde goed. Ik werd door deze en gene aangesproken dat ze erover nagedacht hadden en gingen proberen het besprokenen ook toe te passen. Er was weinig voor nodig om ze gefocust te krijgen. Dat waren ze al.
Het eerste gedeelte ging weer geweldig. Ze waren nauwelijks op foutjes te betrappen. Het liep vloeiend in elkaar over. We hadden een goedlachs publiek, dat gewoon vroeg om een lach. En het knappe is, dat de spelers er niet instonken. Ze hebben hem niet gegeven. De Meester kleurde zijn teksten in meer kleuren als voorheen. Het "alleen maar schreeuwen" was eraf. Hij had maar met zijn pink hoeven te bewegen en het publiek had hem een lach geschonken. Maar hij deed het juist niet. Wat een mooie spanning gaf dat.
En dan na de pauze. De Kantorka en Krabat gaven elkaar de tijd en de ruimte om ook echt verliefd te spelen. De Meester was klein waar hij klein moest zijn. En groot waar hij groot moest zijn. Juro en Krabat speelden schitterend, al ging de tekst anders als in het boek. Maar ze speelden zo gemakkelijk en naturel door, dat waarschijnlijk alleen ik wist dat het eigenlijk anders moest. Het was een genot om naar te kijken.
Ik heb wel vaker dat na zo'n stuk mij even de tranen in de ogen schieten. Omdat het zo mooi is. Omdat het gelukt is. Omdat ik zo trots ben. Eén keer slikken en dan is het weg.
Gisteren niet. Gisteren werd ik naar voren geroepen als regisseur en iedereen heeft het mogen zien. Ik was diep ontroerd. Wat is het op zo'n moment toch mooi om regisseur te mogen zijn.
De zon breekt weer even door. Ik hoop dat de weergoden ons goedgezind zijn. Want ze verdienen het, mijn spelers, om nog één keer te mogen schitteren.
zaterdag 17 september 2011
De première (10 sep 2011)
Het is zo ver.
Het is niet meer van mij.
Het is van de spelers.
Ik heb mijn camera meegenomen. Ik moet wat te doen hebben. Er wordt gegrimeerd. Er wordt ingezongen. Men concentreert en focust zich. Ik bemoei me hier en daar met zaken rondom. Ik maak wat foto's.
Een half uur voor tijd spreek ik mijn spelers en medewerkers toe. Ik heb voor iedereen een toi-toi-toi en -zoals beloofd- een nieuwe spreuk op mijn t-shirt.
Een kwartier voor tijd moeten alle helpers de ring uit. Nog een paar laatste woorden aan de spelers, de group-hug en dan zoek ik een plaatsje aan de rand. Zitten kan ik niet. Grotendeels sta ik en maak foto's.
Wat de generale repetitie op woensdag al beloofde, wordt nu waargemaakt. Iedereen staat scherp, iedereen is gefocust. Première-spanning wordt omgezet naar spel.
We hebben schitterend weer.
En we hebben een schitterende voorstelling.
De reacties van het publiek zijn overweldigend.
Een droom wordt werkelijkheid.
Ik ben regisseur.
Het is niet meer van mij.
Het is van de spelers.
Ik heb mijn camera meegenomen. Ik moet wat te doen hebben. Er wordt gegrimeerd. Er wordt ingezongen. Men concentreert en focust zich. Ik bemoei me hier en daar met zaken rondom. Ik maak wat foto's.
Een half uur voor tijd spreek ik mijn spelers en medewerkers toe. Ik heb voor iedereen een toi-toi-toi en -zoals beloofd- een nieuwe spreuk op mijn t-shirt.
Een kwartier voor tijd moeten alle helpers de ring uit. Nog een paar laatste woorden aan de spelers, de group-hug en dan zoek ik een plaatsje aan de rand. Zitten kan ik niet. Grotendeels sta ik en maak foto's.
Wat de generale repetitie op woensdag al beloofde, wordt nu waargemaakt. Iedereen staat scherp, iedereen is gefocust. Première-spanning wordt omgezet naar spel.
We hebben schitterend weer.
En we hebben een schitterende voorstelling.
De reacties van het publiek zijn overweldigend.
Een droom wordt werkelijkheid.
Ik ben regisseur.
Abonneren op:
Posts (Atom)